حضرت فاطمه (س) همواره- حتى براى پس از مرگش- در انديشه آرامش و آسايش حضرت على (ع) بود. از اين رو، وصيت كرد پس از درگذشت او ازدواج كند و حتى خواهر زاده‌اش، امامه [1] را هم معرفى كرد. او مى‌گفت:

«همسر براى مردان امرى ضرورى است.» [2]

به راستى كه لقب «حانيه» [3]- كسى كه به همسر و فرزندانش بسيار مهربان است- زيبنده فاطمه (س) است؛ چرا كه او به على (ع) و فرزندانش عشق مى‌ورزيد و همه سختيها و مرارتها را در راه رضايت آنان كه رضايت خدا در آن بود تحمل مى‌كرد.

3. بهترين ياور على (ع):

فاطمه (س) پيش از آنكه با على (ع) ازدواج كند، مسئوليت خطير او در پاسدارى از اسلام و حمايت از بنيانگذار آن را به خوبى درك مى‌كرد و مى‌دانست اگر مجاهدتهاى على (ع) و حضور وى در عرصه‌هاى مختلف نباشد، پيشرفت اسلام در آن موقعيت حساس با مشكل جدّى مواجه خواهد شد. از اين رو، رنجهاى ناشى از تهى دستى و فقر در محيط خانواده و كار در خانه و گاه بيرون از خانه را تحمل مى‌كرد تا همسرش فرصتى بيش‌تر بيابد و به مسئوليت‌هاى دينى و اجتماعى‌اش بپردازد.

فاطمه (س) در كشاكش زندگى نه تنها همفكر على (ع) و همگام با او، كه ياور و مددكار او در ايفاى مسئوليت دينى‌اش بود؛ چندان كه وقتى رسول خدا (ص) از على (ع) پرسيد: «همسرت را چگونه يافتى؟» گفت: «نِعْمَ الْعَوْنُ‌

[1] . امامه - به ضم همزه - دختر ابوالعاص بن ربيع و مادرش زينب، دختر رسول خدا (ص) بود. (سفينة البحار، ج 1، ص 137)

[2] . جلاء العيون، سيد عبداللّه شبّر، ج 1، ص 218

[3] . بحارالانوار، ج 43، ص 17