فراوانى دارد؛ اما سخن گهربار زير همچون خورشيدى تابناك و روشنگر در ميان ديگر سخنان آن گرامى در وصف فاطمه (س) مى‌درخشد:

«انَّ اللَّهَ لَيَغْضَبُ بِغَضَبِ فاطِمَةَ وَ يَرضى‌ لِرِضاها.» [1]

خداوند با خشم فاطمه، خشمگين مى‌شود و با رضايتش راضى مى‌گردد.

اين حديث نورانى بيانگر اوج مقام و منزلت معنوى فاطمه (س) نزد خدا و چيزى فراتر از مقام «راضيه» و «مرضيّه» بودن آن حضرت است. عظمت مقام فاطمه (س) در اين است كه خشم او عين خشم خدا و رضايتش عين رضايت خداوند است. به عبارتى ديگر، خدا با رضايت فاطمه (س) راضى و با نارضايتى‌اش ناراضى است.

آرى، وجود فاطمه (س) معيار و عيار سنج حقيقت انسانيت است؛ قهرش معيار قهر خدا و خوشنودى‌اش ملاك خوشنودى ذات كبريايى است.

منم كه عصمة اللَّه و به ساق عرش زيورم حبيبه خدا منم، حُباب نور داورم‌ رضاى من، رضاى او، ولاى من ولاى او كه من «وليّة اللَّه» و زهر بدى مطّهرم [2]

3. منزلت و شرف خانوادگى‌

حضرت زهرا (س) در خانه وحى به دنيا آمد و در فضايى آكنده از عطر مائده‌هاى آسمانى همچون نزول فرشتگان و آيه‌هاى نورانى قرآن رشد يافت. پدر او، خاتم انبيا و افضل آنان و عقل كل و سنبل آفرينش و معلم و مربى‌

[1] . الامالى، مفيد، ص 94 و مناقب، ابن شهر آشوب، ج 2، ص 90. در روايتى ديگر رسول خدا خطاب به خود فاطمه (س) مى‌فرمايد: «يا فاطِمَةُ‌! انَّ‌ اللّهَ‌ لَيَغْضَبُ‌ لِغضَبِكِ‌ وَ يَرضى‌ لِرِضاكِ‌» (ر. ك: مسند فاطمة الزهراء، عطاردى، ص 355 و دلائل الامامه، ص 52)

[2] . حبيب اللّه چايچيان (حسان)