(أَلّا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ اخرى‌ وَ انْ لَيسَ لِلْانْسانِ الَّا ما سَعى‌ وَ انَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‌ ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْاوْفى‌) (نجم: 38- 41)

هيچ كس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‌گيردو اينكه براى انسان بهره‌اى جز سعى و كوشش او نيست و اينكه تلاش او به زودى ديده مى‌شود، سپس به او جزاى وافى داده خواهد شد.

زندگانى پر فراز و نشيب حضرت فاطمه (س) از آغاز تا انجام توأم با تعهّد و مسئوليّت پذيرى در عرصه‌هاى مختلف زندگى است كه اينك به برخى ابعاد آن در مكه و مدينه اشاره مى‌كنيم.

1. در مكه‌

حضرت فاطمه (س) از همان طفوليّت همه سعى خود را در حمايت و پشتيبانى روحى و فكرى از پيامبر (ص) به كار برد و در سخت‌ترين و سهمگين‌ترين دوران رسالت به يارى پدر شتافت و با گفتار و كردار مهربانانه خويش- كه اوج تعهّد و مسئوليّت پذيرى او را در برابر مقام رسالت به تصوير مى‌كشيد- غصّه‌ها و رنجهاى ناشى از بى حرمتى و آزار قريش را از دل رسول اللَّه (ص) مى‌زدود و مهربان‌تر از هر مادر به تيمار روح پدر مى‌پرداخت تا جايى كه پيامبر (ص) به دختر خردسال خويش «امّ ابيها» خطاب كرد و او را در جايگاه مادر خود ديد؛ چرا كه حضرت فاطمه (س) در آن شرايط خطير و سهمگين براى پيامبر (ص) نقش يك مادر دلسوز و مهربان را ايفا مى‌كرد.

مقام معظّم رهبرى در بيانى ضمن اشاره به رخداد شعب ابوطالب نقش زهرا (س) را در دوران مكه چنين ترسيم مى‌كند