فاطمه (س) تحمّل مى‌كرد؛ ولى اين تحمل براى مادر مهربانى كه نگران وضع كودكان خويش است و هر لحظه چشمش به چهره زرد آنها بر اثر گرسنگى مى‌افتد، بسيار مشكل است. فاطمه (س) براى رضاى خدا تحمل كرد و براى يك بار هم وضع موجود را به رخ على (ع) نياورد.

از سوى ديگر او ضمن سامان دادن امور درون خانه، در غياب همسرش- كه بيش‌تر اوقات در جبهه و مأموريتهاى نظامى يا تبليغى بود- ناگزير از انجام دادن كارهاى بيرونى همچون آوردن آب بود. او دراين راه چندان تلاش كرد كه بند مشك روى سينه‌اش اثر گذاشت. چندان با آسياب دستى دستاس كرد كه دستهايش تاول زد و آن قدر در نظافت خانه و پختن نان و غذا كوشيد كه لباسهايش مندرس گشت. [1]

2. در برابر بدانديشى و نابكارى دشمنان‌

از ديگر نمودهاى صبورى و بردبارى زهرا (س)، تحمل او در برابر كينه توزى و نابكارى دشمنان ولايت است. فاطمه (س) پس از رحلت پيامبر (ص) عمر چندانى نكرد؛ ولى در همين مدت كوتاه دو- سه ماهه به اندازه تمام دوران گذشته حيات خود، رنج و محنت كشيد.

مرگ پدر، تشكيل سقيفه براى خليفه آفرينى، بردن على (ع) با آن كيفيت به مسجد براى بيعت، هجوم به خانه ولايت، ضرب و شتم، سقط جنين، غصب فدك، پيدايى اختلاف در ميان امت، استقرار حكومت غير منصوص، بر كنارى و خانه نشينى خليفه منصوص پيامبر (ص) و دهها رخداد ديگر، همه حوادث ناگوارى بودند كه اگر نبود ظرفيت بالاى روحى فاطمه (س) و تحمل و صبورى او، معلوم نبود بر سراسلام و مسلمانان چه مى‌آمد.

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 82 و علل الشرايع، ص 366