3. در برابر كج انديشى و قصور دوستان‌

بدون شك رخداد سقيفه يك انحراف و بلكه توطئه بود و همه مسلمانان به ويژه دوستان اهل بيت (ع) و خواصّ ياران به عنوان يك تكليف الهى موظّف بودند در برابر اين انحراف و توطئه بايستند و از امام زمان خويش دفاع كنند.

اگر مسلمانان، به ويژه خواصّ طرفدار حق به وظيفه دينى خود عمل مى‌كردند، گروهى قدرت طلب اين چنين گستاخانه به حريم ولايت تجاوز نمى‌كردند. دوستان نه تنها به موقع به تكليف الهى خويش عمل نكردند، بلكه وقتى دختر پيامبر (ص) و اميرمؤمنان (ع) براى يارى خواهى، شبانه به درِ خانه آنان مى‌رفتند، عذر مى‌آوردند كه كار بيعت ما با فلانى تمام شده و چنانچه شما پيش از او از ما بيعت مى‌خواستيد، ما اجابت مى‌كرديم.

حضرت زهرا (س) در پاسخ آنان فرمود: ابوالحسن آنچه را سزاوار بود انجام داد. آنان نيز كارى كردند كه خداوند از ايشان باز خواست خواهد كرد. [1] و طبق نقلى ديگر حضرت فاطمه (س) فرمود: آيا پدرم در روز غدير خم جاى عذر براى كسى باقى گذاشت!؟ [2]

حضرت فاطمه (س) در برابر اين نامهربانيها و بى وفاييها چاره‌اى جز صبر و بردبارى نداشت؛ همان شيوه‌اى كه همسرش على (ع) در پيش گرفته بود؛ چنان كه در خطبه خود در برابر متجاوزان به حريم امامت فرمود:

«نَصْبِرُ مِنْكُمْ عَلى‌ مِثْلِ حَزِّ المُدى‌ و وَخْزِ السِّنان فِى الْحِشا» [3]

[1] . الامامة و السياسة، ج 1، ص 12

[2] . خصال، صدوق، ج 1، ص 173

[3] . بحارالانوار، ج 29، ص 226