زهد در بعد عملى به معناى چشم پوشى از پاره‌اى لذّتها و تمتّعات مادى است. تحقق جلوه عملى زهد در زندگى فرد، پايه‌هاى زهد روحى را در دل او مستحكم و استوار مى‌سازد؛ از اين رو، اميرمؤمنان در پاسخ كسى كه از علت پوشيدن جامه كهنه و مندرس وى پرسيده بود، فرمود:

«يَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ يَقْتَدى‌ بِهِ الْمُؤمِنُونَ» [1]

با پوشيدن اين جامه، دل خضوع مى‌يابد و نفس رام مى‌گردد و مؤمنان بدان تأسّى مى‌كنند.

فاطمه (س) به عنوان دختر رسول خدا (ص)؛ پيشواى مسلمانان، همسر اميرمؤمنان (ع)؛ حجّت زمان و خود نيز به عنوان معصوم و حجّت خدا، زهد و ساده زيستى را برگزيد. اين منش و روش در همه ابعاد زندگى او متجلّى بود.

در خانه پدر، در مهر و جهيزيّه اندك، در خانه ساده همسر، در بخشش لباس عروسى و گلوبند با بركت؛ همان كه گرسنه‌اى را سير كرد، برهنه‌اى را پوشاند، فقيرى را بى نياز ساخت و بنده‌اى را آزاد كرد؛ [2] در چشمان به گودى نشسته‌اش بر اثر گرسنگى، در دستان پينه بسته‌اش و در لباسهاى غبار آلودش. در ادامه فصل با نمونه‌هاى عينى زهد در زندگى دختر پيامبر (ص) آشنا مى‌شويم.

1. بى رغبتى به دنيا

در زهد زهرا (س) همين بس كه همچون همسرش على (ع) به آسانى از دنيا گذشت و به همه مظاهر آن پشت كرد و بر سر قرب حق تعالى و رضوان او و زندگى جاويد آخرت، دنيا را سه طلاقه نمود. او با صراحت موضع خود را

[1] . نهج البلاغه، كلمات قصار، 103

[2] . ر. ك: بحارالانوار، ج 43، ص 56-57