الف- توحيد و شرك‌

پيشرفت‌هاى مادى و صنعتى فقط بخشى از زندگى انسان را تأمين مى‌كند و به تنهايى سعادت و خوش‌بختى نمى‌آورد و پاسخگوى همه خواسته‌هاى فطرى بشر نيست، بلكه بايد به موازات اين، پيشرفت در ابعاد معنوى، اخلاقى و انسانى نيز تكامل يابد و خلأهاى روحى و روانى را جبران نمايد. بى‌شك، سرچشمه حيات معنوى و همه امور دينى و اخلاقى پذيرش توحيد و پرستش خداى يگانه است. بى‌اعتنايى به مسائل معنوى و غفلت از حاكميت خداوند، غفلت از واقعيات زندگى و شؤون انسانى است.

هواپرستى، بردگى فكرى و مال‌پرستى (به‌جاى خداپرستى) جامعه را به‌سوى سقوط و انحطاط مى‌برد و مانع از تغييرات بنيادين فرهنگى و اخلاقى مى‌گردد. نياز به معبود و احساس پرستش يكى از ضروريّات فطرى و صفات عمومى بشر است و از هيچ ملتى جدا نمى‌شود و هيچ حقيقتى به جاى آن نمى‌نشيند. قرآن يكى از مظاهر برجسته جامعه مطلوب را اعتقاد به توحيد و دورى از شرك مى‌داند. هر پيامبرى كه از جانب خدا مبعوث شده نخست توحيد و يگانه‌پرستى را مطرح ساخته، سپس ديگر مسائل اجتماعى و سياسى را بيان كرده است. جامعه پيشرفته و دولت كريمه حضرت مهدى (عج) نيز بر پايه پرستش خدا و قطع بُنيادين شرك استوار مى‌باشد:

(لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ امْناً يَعْبُدُونَنى‌ وَ لا يُشْرِكُونَ بى‌ شيئاً)؛ [1]

... ترسشان را به آرامش و ايمنى مبدّل مى‌كند، آن‌چنان‌كه تنها مرا مى‌پرستند و چيزى را شريك من نمى‌سازند.

اين بخش از آيه، كه فضاى روحانى زمان ظهور و حاكميت امام زمان (عج) را نويد مى‌دهد، بر دو نكته تأكيد دارد: يكى گسترش آيين حق و پرستش خداى يگانه و ديگرى استقرار سلامت و امنيت و از بين بردن اضطراب و ناامنى.

1) - سورۀ نور (24)، آيۀ 55.