مى‌كردند و آن‌ها را به وارستگى فرامى‌خواندند و تأكيد مى‌نمودند كه حتى در نيازهاى ضرورى زندگى، همچون غذا و پوشاك نيز از ديگران تبعيت نكنند؛ زيرا در اين صورت، ممكن است به تدريج و ناخودآگاه، به آغوش بيگانگان بيفتند. بايد از قيد تقليد آزاد بود، به‌طورى كه عقل جز در برابر برهان، به چيز ديگرى سر فرود نياورد و زمامداران دين و دنيا خارج از حدود، به وى تحكّم نكنند. [1]

1) - عروة الوثقى، سيد جمال اسدآبادى و محمد عبده، ترجمۀ كاظمى خلخالى، ص 35.