(رَبّنا آتِنا فِى الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِى الْاخِرَةِ حَسَنَةً)؛ [1]

پروردگارا! به مادر دنيا نيكى عطا كن و در آخرت نيز نيكى مرحمت فرما.

تعليم يافتگان قرآن هنگامى كه مى‌ديدند قرآن پيروانش را به تعديل ثروت و اعتدال در امور دنيوى فرا مى‌خواند و دنيا را مقدمه و مدرسه جهان آخرت معرفى مى‌كند و دستور مى‌دهد كه حظّ دنيوى را به بوته فراموشى نسپارند و منافع معقول و مشروع خود را از دست ندهند،

(وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا)؛ [2]

و بهره‌ات را از دنيا فراموش مكن.

با اين دريافت، به تحليل اسلام مى‌پرداختند، زيرا آن را مجموعه‌اى از برنامه‌هاى كامل زندگى مى‌يافتند، از آن تجليل مى‌كردند و به تبليغ و ترويج آن همّت مى‌گماشتند.

علاوه بر اين، قرآن در آخرين آيه خود، بر تكامل نهايى اسلام مهر تأييد زده، آن را به صراحت دين كامل خوانده و رضايت خود را از آن اعلام نموده است:

(الْيَوْمَ اكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ اتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى‌ وَ رضيتُ لَكُمُ الْاسْلامَ ديناً)؛ [3]

امروز دين شما را كامل كردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آيين (جاودانِ) شما پذيرفتم.

حضرت پيامبر صلى الله عليه و آله در خطبه وداع فرمود:

«اى مردم، به هر چيزى كه شما را به بهشت نزديك مى‌گرداند و از آتش دور مى‌كند امرتان كردم و از هر چيزى كه شما را به آتش نزديك مى‌كند و از بهشت دور مى‌سازد، نهيتان كردم.» «[4]

1) - سورۀ بقره (2)، آيۀ 201.

2) - سورۀ قصص (28)، آيۀ 77.

3) - سورۀ مائده (5)، آيۀ 3.

4) - محمّد خاتم پيامبران، ج 2، ص 325؛ بحارالانوار، ج 2، ص 171.