حضرت على عليه السلام نيز آن را در اوج كمال معرفى كرده، فرموده‌اند:

«اسلام به ستون‌هايى ماند كه ريشه در حق دارند؛ بنيادش تزلزل‌ناپذير، چشمه‌هايش همواره جوشان و چراغهايش پيوسته فروزان است؛ برج راهنمايى است كه كاروان بشريت در مسير تكامل بدان راه جويد و نشانى سمت نما است رهنمون مسافران و همانند آبشخورى است كه تشنگان را سيراب مى‌سازد.» [1]

2- جهان وطنى:

اسلام وقف هيچ عصر و نسلى نيست، آيينى است جهانى و همگانى؛ همه عالميان و عموم مردمان و تمام قبيله‌ها و نژادها مخاطب اين مكتبند:

(انْ هُوَ الَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمينَ)؛ [2]

اين قرآن چيزى جُز تذكّرى براى جهانيان نيست.

رنگ، خاك، ملّيت درنظر آن يكسان است. پيام‌ها و خطاب‌هايش را با كلمات فراگير و جامع همچون «ناس»، «كافَّةً» و «جَميعاً» مقرون مى‌سازد تا همه را بى‌استثنا مخاطب خود سازد:

(ما ارْسَلْناكَ الَّا كافَّةً لِلنَّاسِ بَشيراً وَ نَذيراً)؛ [3]

ما تو را جز براى همه مردم نفرستاديم تا (آن‌ها را به پاداش‌هاى الهى) بشارت دهى و (از عذاب او) بترسانى.

نسل آينده نيز همچون گذشته، مشمول قوانين اسلام است:

(... وَ اوحِىَ الىَّ هذَا الْقُرْآنُ لِانْذِرَكُمْ وَ مَنْ بَلَغَ)؛[4]

و (بگو:) اين قرآن بر من وحى شده است تا شما و تمام كسانى را كه اين قرآن به آن‌ها مى‌رسد، بيم دهم (و از مخالفت فرمان خدا بترسانم.)

1) - نهج‌البلاغه، خطبۀ 189.

2) - سورۀ تكوير (81)، آيۀ 27.

3) - سورۀ سبأ (34)، آيۀ 28.

4) - سورۀ انعام (6)، آيۀ 19.