درس هفتم: رهبرى‌

رهبرى يك ضرورت فطرى و عقلى است كه هم در اعضاى مادى و جسمى و هم در جهان تشريع و بُعد روحانى انسان وجود دارد. رهبرى در مسائل سياسى و اجتماعى عبارت است از:

«جريان فكرى و عملى فرد كه مجموعه‌اى را از لابه‌لاى جريان‌هاى مخالف، رويدادها و واقعيت‌هاى عينى به‌سوى اهداف خاص سوق مى‌دهد.» [1]

در حقيقت، رهبر هسته مركزى يك مكتب و جامعه است و رهبرى صحيح و هوشمندانه وى در ترقى و تعالى اجتماع نقش تعيين كننده دارد:

«مَكانَ القيِّم بِالْامْرِ مَكانَ النِّظام مِنَ الْخَزَرِ يَجْمَعُهُ وَ يَضُمُّهُ فَاذَا انْقَطَعَ النِّظامُ تَفَرَّقَ الْخَرَزُ وَ ذَهَبَ ثُمَّ لَمْ يَجْتَمِعْ بِحَذافيرِهِ ابَداً»؛ [2]

كسى‌كه سرپرستى نظامى‌را عهده‌دار است همانند رشته‌اى است‌كه مهره‌ها را نظام‌مى‌بخشد و تا رشته بگسلد، تمامى مهره‌ها پراكنده مى‌شوند و چه بسا كه ديگر هرگز فراهم نيايند.

شيوه زمام‌دارى رسول خدا صلى الله عليه و آله‌

رهبرى وحيانى حضرت پيامبر صلى الله عليه و آله دومين عامل بنيادى گسترش اسلام و پيشرفت مسلمانان است؛ همان‌سان كه مبانى محكم دين، نخستين عامل توسعه آن محسوب‌

1) - فقه سياسى، عميد زنجانى، ج 2، ص 260.

2) - نهج‌البلاغه، خطبۀ 146.