9- شهيد راه ولايت‌

اعتراض و دفاع حضرت زهرا عليها السلام پيوسته و در هر فرصتى ادامه داشت. تا آنكه جريان بيعت اجبارى از امير مؤمنان على عليه السلام براى ابابكر پيش آمد. امام عليه السلام درِ خانه را به روى خود بست و با خود عهد كرد تا قرآن را جمع‌آورى نكند، از خانه بيرون نرود. ابابكر نيز گرچه به كرسى خلافت دست يافته بود، امّا گروه عظيمى از بنى‌هاشم و مهاجر و انصار، بيعتش را نپذيرفته بودند. بويژه آنكه امام على عليه السلام و جمعى از اصحاب خاص پيامبر صلى الله عليه و آله نيز با او بيعت نكرده بودند. اين موضوع آنچنان بر ابابكر و دوستانش سنگين بود كه آنان را سخت پريشان ساخته بود.

غاصبان خلافت، بطور مكرر، امام عليه السلام را آزموده بودند كه او براى حفظ اسلام، هرگز به جنگ داخلى اقدام نخواهد كرد. با اين اطمينان خاطر، نقشه كشيدند تا به اجبار امام عليه السلام را به مسجد آورند. ابتدا قنفذ را براى آوردن على عليه السلام فرستادند اما نتيجه‌اى نبخشيد. عمر با عده‌اى رجاله به خانه على عليه السلام حمله كردند ولى با مقاومت زهرا عليها السلام مواجه شدند، عمر درب خانه را آتش زد و ناگهان دود سياه و شعله سرخ از در خانه رسالت بلند شد و فرياد زهرا عليها السلام به گوش رسيد كه مى‌فرمود:

يا ابتاه! يا رَسُولَ اللّه!

ولى نه‌تنها فريادرسى نبود كه به كمك پاره‌تن رسول خدا صلى الله عليه و آله بشتابد، بلكه در ميان آن آتش و دود، غلاف شمشير بود كه بر پهلوى زهرا نواخته مى‌شد. تازيانه بود كه بر بازوى آن حضرت نشانه مى‌رفت و فاطمه عليها السلام همچنان پدر را صدا مى‌زد.