غروى اصفهانى در اين باره سروده است:

وَالَاثَرُ الْباصِ كَمِثْلِ الدُملُجِ صِ عَضُدِ الزَهْراءِ اقْوَى اگُجَجِ‌‌

و اثر (ضربت) كه مانند دُملى در بازوى زهرا بر جاى ماند، محكمترين دليل است.

وقتى على عليه السلام را وارد مسجد كردند، حضرت به قبر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله كه رسيد اين آيه را قرائت فرمود:

(يَا بْنَ امَّ انَّ القَوْمَ اسْتَضْعَفُونِى و كادُوا يَقتُلُونَنِى) [1]

فرزند مادرم! اين گروه مرا در فشار گذاردند و ناتوان كردند و نزديك بود مرا بكشند.

چون حضرت امير عليه السلام نزد آنان رسيد، عمر از او خواست تا با ابوبكر بيعت كند!

على عليه السلام فرمود: من به خلافت سزاوارترم. با شما بيعت نخواهم كرد و اين شماييد كه بايد با من بيعت كنيد.

عمر گفت: تو را رها نخواهم كرد تا بيعت كنى!

على عليه السلام فرمود: عمر! پستان را بدوش، تا سهمى عايدت گردد. امروز گره خلافت را براى وى محكم ببند تا فردا براى تو بازگرداند. به خدا سوگند، كه بيعت نخواهم كرد.

عمر گفت: در اين صورت گردنت را خواهم زد!

على عليه السلام فرمود: اگر چنين كنيد، بنده خدا و برادر پيامبر را به قتل رسانده‌ايد!

[1] - سورۀ اعراف (7)، آيۀ 150