خود بهره مى‌گرفتند و اگر حضرت زهرا عليها السلام نيز موفق به بازپس‌گيرى آن مى‌شد بطور قطع چون مادرش خديجه كه اموال خود را صرف پيشرفت اسلام كرد، آن حضرت نيز درآمد فدك را در راه خدا و براى حاكميت نظام علوى به مصرف مى‌رساند. زيرا با توجه به خصوصياتى كه از آن حضرت و خاندان وحى سراغ داريم، اين اقدام هرگز به‌عنوان يك تلاش دنياطلبانه تلقى نمى‌شد بلكه در راستاى همان اهداف مقدسى بود كه زهرا عليها السلام دنبال مى‌كرد.

2- بُعد سياسى‌

گرچه در احقاق حق و گرفتن فدك جنبه اقتصادى آن بى‌تأثير نبود ولى عوامل سياسى در غصب فدك و مبارزه براى بازپس‌گيرى آن نقش اساسى‌ترى داشت. در حقيقت فدك را نمى‌توان از ساير حوادث آن عصر جدا كرد، بلكه حلقه‌اى از يك زنجيره بود. حكومت غاصب مى‌ديد فدك در دست خاندان وحى علاوه بر جنبه مادى يك امتياز بزرگ معنوى محسوب مى‌شود و خود دليل بر مقام و منزلت آنها در پيشگاه الهى است؛ زيرا چنان ثروت ارزشمندى را خداوند به آنان اختصاص داده‌بود و پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله به عنوان «ذى‌القربى» آن را به اهل‌بيت بخشيده بود و اين چيزى نبود كه از ديد مردم مخفى بماند.

روشن است كه وجود فدك در دست خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله با آن سابقه تاريخى سبب مى‌شد كه مردم، ساير آثار پيامبر صلى الله عليه و آله بخصوص مسأله خلافت و جانشينى آن حضرت صلى الله عليه و آله را نيز در اين خاندان جستجو كنند. و اين مطلبى نبود كه سران كودتا بتوانند آن را تحمل كنند و همچنين چيزى نبود كه حضرت زهرا عليها السلام در مبارزه خود به آن توجه نداشته باشد.