البته بايد توجه داشت كه بُعد اقتصادى فدك رابطه تنگاتنگى با بعد سياسى آن داشت؛ زيرا على عليه السلام و خاندان وحى به هر ميزان از نظر اقتصادى در تنگنا قرار مى‌گرفتند به همان اندازه توان سياسى آنها نيز تحليل مى‌رفت. اين شيوه در همه دنيا بين سياستمداران متداول است كه هرگاه بخواهند شخص بزرگ، يا كشورى را منزوى كنند او را در محاصره اقتصادى قرار مى‌دهند. ايجاد محدوديت براى مسلمانان در شعب ابى‌طالب و محاصره شديد اقتصادى آنان از سوى مشركان قريش به‌همين منظور انجام شد.

مسأله مهمترى كه از بُعد سياسى در مسأله فدك مورد توجه بود، اينكه اگر حضرت زهرا عليها السلام موفق به احقاق حق خود نسبت به فدك مى‌گشت، راه براى مطالبه خلافت نيز باز مى‌شد. اين نكته نيز چيزى نبود كه از نظر غاصبان خلافت مخفى بماند. چنانكه دانشمند معروف اهل سنت ابن‌ابى‌الحديد معتزلى نيز به اين نكته اشاره كرده است.

او مى‌گويد: از استادم «على بن فارقى» مدرس مدرسه بغداد پرسيدم:

آيا فاطمه عليها السلام در ادعاى مالكيت فدك صادق بود؟

گفت: آرى.

گفتم پس چرا خليفه اوّل فدك را به او نداد، در حالى‌كه فاطمه عليها السلام نزد او راستگو بود؟

او تبسمى كرد و كلام لطيف و طنزگونه‌اى گفت، با اينكه هرگز عادت به شوخى نداشت. او گفت:

اگر ابى‌بكر آن روز فدك را به مجرد ادعاى فاطمه عليها السلام به او مى‌داد، دختر پيامبر صلى الله عليه و آله فردا به سراغش مى‌آمد و ادعاى خلافت براى‌