زيرا پيامبر (ص) كه مايه آرامش و دلگرمى آنان بود، ديگر حضور نداشت، همفكرانشان از شهر رفته بودند و آنان در مقابل ستمكارى مشركان، بى‌دفاع و بى‌پناه مانده بودند.

مسلمانان وظيفه داشتند تا از اين گروه از همكيشان خود دفاع كنند و دست ستم قريش را از سر آنان كوتاه سازند.

قرآن كريم در اين باره چنين فرموده است:

(وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلوُنَ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَ اْلرِّجالِ وَالنِّساء وَاْلوِالْدانِ الَّذينَ يَقوُلوُنَ رَبَّنا اخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُها وَاْجعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ وَليًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ نَصيراً) «1»

و شما را چه شده است كه در راه خدا و مردان و زنان و فرزندان مستضعف نمى‌جنگيد؟ كه مى‌گويند: پروردگارا! ما را از اين آبادى كه مردمش ستمكارند به در آور و از سوى خويش براى‌ما رهبرى (ولىّ) پديدآور و ازسوى خويش‌براى ماياورى قرارده.

دفع فتنه:

اهل مكه مردمانى مشرك و ستمگر بودند آنان قدرت اقتصادى و دينى شهر را در قبضه داشتند و به پيامبر اجازه هيچ گونه فعاليت آزادانه‌اى نمى‌دادند. اگر ما بپذيريم كه آنها نسبت به خودشان حق داشتند گوش به سخن پيامبر (ص) ندهند و بر شرك خود باقى بمانند، به هيچ روى حق نداشتند كسانى را كه از خارج به مكه مى‌آمدند از شنيدن سخن آن حضرت منع كنند؛ ايمان آورندگان را بيازارند و براى بازگردانيدن مهاجران از حبشه اقدام كنند.

اين غدهّ‌هاى چركين بايد از پيكر جامعه جدا مى‌شد. اين گروه بايد از روى زمين پاك مى‌شدند، چون با شرك خود سد راه تكامل انسانها بودند. اينان كه حرمت همه چيز را شكسته بودند، ديگر احترامى نداشتند. با وجود اين آشوبگران، دين خدا از گسترش بازمانده، پرچم توحيد برافراشته نمى‌شد. بنابراين بايد از ميان مى‌رفتند و نابود مى‌شدند.

قرآن كريم درباره اين فتنه‌انگيزان چنين فرموده است:

---------------

(1) - نساء، آِیه 75