رسيد؛ جهان ميان دو ابرقدرت آمريكا و شوروى تقسيم شده بود. شرق، پرچمدار ايدئولوژى ضدّ دينى ماركسيسم بود و غرب داعيه دموكراسى و نظام غيردينى داشت. جنگ سرد پايان يافته بود و دو ابرقدرت در همزيستى مسالمت‌آميز بسر مى‌بردند. هر كدام از دو ابرقدرت، تعدادى از كشورهاى جهان را زير سلطه داشتند، بويژه كشورهاى اسلامى هر كدام به يكى از دو ابرقدرت وابسته بودند. پيمانهاى نظامى «ناتو» و «ورشو» ميان دو ابرقدرت، حالت تعادل نظامى برقرار كرده بود و در حالى كه هر دو از هم مى‌ترسيدند به قدرت نابود كننده خود اعتماد كامل داشتند.

جهان سوم زير سلطه استعمار به ستوه آمده بود و كمونيسم به عنوان مكتبى نجات‌بخش تلقى مى‌شد. به دنبال تبليغات اين مكتب كه دين را افيون ملتها معرفى مى‌كرد، اسلام نيز در ميان ملتها رنگ باخته بود. تعداد زيادى از كشورها با وجود اكثريت مسلمان، اعتقادات ماركسيستى داشتند. در كشورهاى مسلمان‌نشين اتّحاد جماهير شوروى شعاير اسلام تعطيل شده، مردم از هر نوع آزادى مذهبى بى‌بهره بودند. غرب نيز با مبارزه غيرمستقيم بر اين بود كه دين را از متن جامعه خارج سازد. اين امر، بويژه در كشورهاى اسلامى رواج بيشترى داشت و كم‌كم مى‌رفت كه دموكراسى غربى، اسلام را از صحنه خارج سازد.

در چنين شرايطى انقلاب اسلامى به رهبرى امام خمينى قدّس سرّه وارد صحنه سياسى جهان شد و تمام معادله‌هاى ابرقدرتها را به هم ريخت.

از مقايسه ميان تأثيرات بعثت پيامبر اسلام و انقلاب اسلامى ايران بر جهان معاصر خودشان به نتيجه‌هاى زير مى‌رسيم:

1- دو ابر قدرت عصر ظهور اسلام، خسته و فرسوده بودند، در حالى كه ابرقدرتهاى آمريكا و شوروى در زمان انقلاب اسلامى در اوج قدرت بودند.

2- ايدئولوژى دو قدرت ايران و روم، ضعيف و متفرق، در حالى كه در زمان پيروزى انقلاب اسلامى كمونيسم و دموكراسى در اوج پيشرفت خود به سر مى‌بردند.

3- پيامبر اسلام (ص) در شرايطى نبود كه مستقيماً با قدرتهاى بزرگ مبارزه كند و اين امر در دوره‌هاى بعد صورت گرفت، اما رهبر انقلاب اسلامى از همان آغاز با قدرتهاى