قانون جهاد

از جمله قوانينى كه پس از تشكيل حكومت اسلامى تشريع شد، قانون جهاد بود.

براساس اين قانون مسلمانان موظف شدند با دشمنان دين به پيكار برخيزند و بت‌پرستى و فتنه‌انگيزى را ريشه‌كن سازند. اين قانون باعث پيشرفت اسلام شد، چرا كه مشركان جزيرةالعرب بويژه مكيّان با وعده و وعيدهاى رسول خدا (ص) به راه نيامدند. آنان جز زبان زور چيزى نمى‌فهميدند و به همين دليل در مدت سيزده سال تبليغ پيامبر (ص) در مكه تنها تعداد اندكى به اسلام گرويدند. البته مسلمانان، جنگ‌طلب و ماجراجو نبودند، اما برخوردهاى مشركان چاره رسيدن مسلمانان به اهداف الهى‌شان را منحصر به جنگ كرد. قرآن كريم درباره ناخشنودى مسلمانان از جنگ مى‌فرمايد:

(كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتالُ وَ هُوَ كُرْهٌ لَكُمْ وَ عَسى‌ انْ تَكْرَهوُا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‌ انْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ انْتُمْ لاتَعْلَموُنَ) [1]

جهاد بر شما مقرر شد، حال آنكه آن را خوش نمى‌داريد و بسا كه چيزى را خوش نمى‌داريد و آن برايتان خير است و بسا كه چيزى را دوست مى‌داريد و آن براى شما شرّ است و خدا مى‌داند و شما نمى‌دانيد.

فرمان جهاد، به مسلمانان اين امكان را داد كه با مخالفان خود به پيكار برخيزند، پيمان‌شكنان و متجاوزان را تنبيه كنند و راه را براى گسترش اسلام فراهم آورند. اگر بنا بود برچيدن بساط بت‌پرستى در جزيرةالعرب تنها به وسيله وعظ و تبليغ صورت پذيرد، بدون ترديد، عمر شريف پيامبر بزرگوار اسلام كفايت نمى‌كرد، چرا كه كفر در جان بيشتر اعراب ريشه‌اى عميق داشت و زدودن زنگار شرك از صفحه دل آنان ممكن نبود مگر آنكه مظاهر شرك يعنى بتها از ميان برداشته شود و اين امر جز از راه جهاد ميسر نبود.

از موضوعاتى كه پس از فرمان جهاد مطرح شد، جنگيدن در ماههاى حرام بود. در سريهّ‌اى به فرماندهى عبداللّه‌بن‌جحش، تعدادى از كافران در ماه حرام به قتل رسيدند. اين امردستاويزى براى مشركان شد و پيامبر خدا (ص) را به شكستن حرمت ماههاى حرام متهم كردند. آن‌گاه‌

[1] - بقره، آِیه 26