عبداللّه ياران خود را از مضمون نامه آگاه كرد. آنان همگى به اجراى فرمان رسول خدا (ص) رضايت دادند. تنها دو نفر از مسلمانان كه شترشان را گم كرده بودند از كاروان عقب ماندند. گروه مسلمانان با كاروان قريش روبه‌رو شد و ميانشان درگيرى رخ داد. يك تن از مشركان كشته شد و دو تن ديگر به اسارت درآمدند. و مقدارى غنيمت نيز به چنگ مسلمانان افتاد. «1»

غزوه بدر اوُلى:

فردى به نام كرزبن جابر به گله‌اى متعلق به اهل مدينه دستبرد زد.

رسول خدا (ص) در پى او شتافت، ولى به او دست نيافت و به مدينه بازگرديد.

ساختار لشكريان اسلام‌

براساس گزارشهاى تاريخى، مسلمانانى كه در غزوه‌ها و سريه‌هاى ياد شده شركت جسته بودند، بيشتر از مهاجران بودند و انصار جز موارد اندكى به جنگ نرفتند. اين امر را بايد يكى از اقدامهاى بسيار هوشمندانه و آينده‌نگريهاى رسول خدا (ص) دانست.

مصلحتهاى بسيارى در اين كار نهفته بود كه به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم:

1- انصار در پيمان دوم عقبه، دفاع از رسول خدا (ص) د رشهر مدينه را برعهده گرفته بودند. بنابراين، شركت دادن آنها در نبردهاى ياد شده، خلاف قرارداد به حساب مى‌آمد. اين بود كه رسول خدا (ص) شركت در اين جنگها را بر عهده آنان نگذاشت.

2- شركت مردم مدينه در جنگ تمام مسؤوليت را متوجه آنان مى‌ساخت، و آنان كه در شهر خودشان بر سر ملك و زراعت خود زندگى مى‌كردند بسيار دشوار بود كه بتوانند از تمام روابط اقتصادى خود با مردم مكه چشم بپوشند و زمين و زراعت را رها كنند. بعلاوه، ميان مردم مدينه و مكه سابقه دشمنى وجود نداشت. بنابراين، رسول خدا (ص) بايد مدتى درنگ مى‌كرد تا اين باور كه با دشمنان دين بايد جنگيد در آنان پديد آيد. «2» در حالى كه مهاجران چنين حالتى نداشتند و انواع شكنجه‌ها را از سوى‌ مردم مكه تحمل كرده بودند. براى آنان جنگ يك انتقامجويى عادلانه به حساب مى‌آمد؛

---------------

(1) - مغازى واقدى، ج 1، ص 9-10

(2) - براى اطلاع بيشتر ر. ك. الصحيح من سيرة النبى الاعظم، ج 1، ص 145-150