داشت. گروهى را همچون حجر بن عدى و ... به شهادت رساند و گروهى مثل عبداللَّه بن هاشم را تحت فشار و تهديد قرار داد. از اين رو، عبداللَّه در بصره مخفى شد تا به دست مأموران معاويه نيفتد، امّا وقتى معاويه از پناهگاه عبداللَّه در بصره آگاه شد، به زياد نوشت:

به خانه فلان زن برو و عبداللَّه را دستگير كن، سرش را بتراش و لباسهاى مويين به او بپوشان و او را به زنجير بكش و دستهايش را به گردن ببند و بر شتر بى جهاز سوار كن و بدون اينكه غذايى به او بدهند، نزد من بفرست. [1]

بعد از دستگيرى و احضار به شام، گفتگو و مجادله تندى بين او و عمروعاص صورت گرفت كه بيانگر شجاعت و آزادگى اوست. سپس معاويه به خاطر ملاحظات سياسى، او را آزاد كرد و از وى پيمان گرفت كه در شام ساكن نشود و مردم آنجا را عليه وى نشوراند. [2]

عبداللَّه بن جعفر

عبداللَّه فرزند جعفر طيّار، برادرزاده و داماد اميرمؤمنان على (ع) و همسر حضرت زينب كبرى (س) مى‌باشد. وى اولين فرزند مسلمانى بود كه از مهاجران در حبشه به دنيا آمد.

مادرش اسماء بنت عميس است. [3]

محبت پيامبر (ص) به عبداللَّه چنان بود كه درباره ايشان فرمود:

عبداللَّه از جهت خلق و خلق شبيه من است. [4]

عبداللَّه را كه از بخشنده‌ترين افراد تاريخ است، بحر الجود نام نهاده بودند و شاعران عرب در مدحش سرودها دارند. [5]

عبداللَّه در دوره امام على (ع)

پس از قتل عثمان، عبداللَّه از اولين كسانى بود كه با امير مؤمنان بيعت كرد. [6] حضرت على (ع)

[1] . اعيان الشيعه، ج 8، ص 89-90؛ مروج الذهب، ج 3، ص 8

[2] . همان مدرك، ص 89؛ الغدير، ج 2، ص 169-170.

[3] . تنقيح المقال، ج 2، ص 173

[4] . طبقات، ج 4، ص 37

[5] . اسدالغابه، ج 3، ص 134؛ اعلام زركلى، ج 4، ص 204. (بحرالجود يعنى درياى بخشش و كرم)

[6] . نبرد جمل، ترجمۀ مهدوى دامغانى، ص 58