پيشنهاد عبداللَّه را مبنى بر عزل قيس بن سعد از استاندارى مصر پذيرفت و قيس را بركنار كرد. [1]

فرماندهى در صفين‌

عبداللَّه به همراه عموى گرامى‌اش حضرت على (ع) در فداكاريهاى جنگى شركت مى‌جست.

امتيازات وى سبب شد تا امام او را به اتفاق امام حسن و امام حسين (ع) و مسلم بن عقيل به فرماندهى جناح راست لشكر در صفين بگمارد. [2] و پس از نوشته شدن پيمان نامه حكميت، عده‌اى از ياران على (ع) بر آن شهادت دادند كه يكى از آنان عبداللَّه بن جعفر بود. [3]

عبداللَّه در دوران امام حسن (ع)

پس از شهادت امام على (ع)، عبداللَّه كمر همت بر خدمت امام حسن (ع) بست و در ركاب امام حضور داشت. آن حضرت قبل از صلح تحميلى با معاويه، در اين مورد با امام حسين (ع) و عبداللَّه مشورت كرد. [4]

پرخاش به معاويه‌

دشمنى و كينه‌توزى معاويه و اطرافيانش با عبداللَّه به سابقه او با على (ع) بر مى‌گردد. اين دشمنى به شيوه‌هاى مختلفى از قبيل اهانت به امير مؤمنان على (ع) در جمع و در حضور عبداللَّه ابراز مى‌شد و هر بار عبداللَّه خروشنده و با صراحت بر پدر و مادر معاويه در حضورش لعن مى‌فرستاد و از اهل بيت (ع) دفاع مى‌كرد. [5]

در جريان بيعت گرفتن معاويه براى يزيد، استاندار مدينه به معاويه گزارش داد كه عبداللَّه در زمره مخالفان بيعت است. معاويه نيز در نامه‌اى او را تهديد كرد كه به زور بيعت خواهد گرفت. عبداللَّه در پاسخ نوشت:

[1] . كامل، ج 3، ص 271

[2] . زندگانى اميرالمؤمنين، رسولى محلاتى، ج 2، ص 144

[3] . وقعۀ صفين، ص 507

[4] . كامل، ج 3، ص 405

[5] . شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 6، ص 295