... امروز تو مرا به اين بيعت (با يزيد) مجبور مى‌كنى، و حال آنكه ما قبل از اين تو و پدرت را مجبور كرديم كه به اسلام درآييد (و بيعت كنيد) تا اينكه بى‌رغبت و از روى اضطرار مسلمان شديد. [1]

عبداللَّه و امام حسين (ع)

عبداللَّه در حادثه عاشورا شركت نداشت و موقع حركت امام حسين (ع) از مكّه به كربلا، ضمن نامه‌اى از امام خواست تا از اين سفر منصرف شود و عون و محمّد، دو فرزند خود را همراه نامه فرستاد. نظر عبداللَّه اين بود كه از حاكم مكّه براى امام امان بگيرد. حاكم مكّه، پذيرفت و امان نامه‌اى نوشت و به دست برادرش داد. عبداللَّه و برادر حاكم مكه حركت كردند تا به امام رسيدند، ولى آن حضرت از قبول امان نامه و انصراف از سفر به كربلا خوددارى كرد. [2] با اين حال، عبداللَّه دو فرزند خود را همراه امام فرستاد و آن دو در ركاب ابا عبداللَّه الحسين (ع) به شهادت رسيدند. پس از حادثه كربلا، با شنيدن خبر شهادت امام و دو فرزند خود گفت:

... به خدا قسم دوست داشتم در كربلا باشم و جانم را فدايش كنم كه او شايسته است جانها را فدايش كنند ... و اگر نتوانستم حسين را يارى كنم، خدا را شكر مى‌كنم كه فرزندان عزيزم او را با جان خود يارى كردند. [3]

دانشمندان شيعه عدم حضور محمد بن حنيفه را در كربلا به علت بيمارى و عبداللَّه بن جعفر را به علت عدم علم او به اتفاقى كه خواهد افتاد مى‌دانند و مى‌گويند: او نمى‌دانست كه رفتن امام حسين (ع) به كربلا، آن حوادث را پيش مى‌آورد. [4]

سرانجام، عبداللَّه بن جعفر در سال هشتاد هجرى وفات يافت و جنازه او به صورتى كم سابقه با حضور بزرگان مدينه، مردم و فرماندار آن شهر تشييع و در بقيع به خاك سپرده شد. [5]

[1] . الغدير، ج 10، ص 241

[2] . عوالم، شيخ عبداللّٰه بحرانى، ج 17، ص 216

[3] . بحارالانوار، ج 10، ص 222

[4] . شرح حال زينب كبرى، فيض الاسلام، ص 51

[5] . تنقيح المقال، ج 2، ص 174؛ اسدالغابه، ج 3، ص 135