مصرف آب از آن استفاده كنند. يكى از دشمنان به نام «اسود بن عبدالاسد مخزومى» سوگند ياد كرد كه از آب حوض بنوشد و آن را ويران كند يا اينكه جانش را در اين راه بدهد. حمزه به سوى او حمله‌ور شد و با يك ضربت ساق او را از ميان دو نيم كرد. اسود كه خود را كشان كشان به داخل حوض رسانده بود، توسّط حمزه كشته شد. [1]

در همين جنگ، پس از صف آرايى مسلمانان در مقابل دشمن، عتبه، شيبه و وليد به ميدان آمدند و هماورد خواستند. [2] سه تن از انصار براى مقابله پيشقدم شدند، ولى حضرت رسول (ص) مايل بود به جاى آنها، خويشاوندان و عموزادگانش به ميدان روند. [3] از اين رو، به فرمان آن حضرت، حمزه، عبيده و على (ع) به ميدان رفتند [4] و چون نقابدار بودند، شناخته نمى‌شدند.

وقتى دشمن از آنان خواست خود را معرفى كنند، حمزه پاسخ داد: من حمزه بن عبدالمطلب، شير خدا و شير رسول خدا (ص) هستم. به هنگام درگيرى، حضرت على (ع) وليد را به هلاكت رساند و حمزه شيبه را كشت، امّا عبيده و عتبه با يكديگر نبرد كردند تا اينكه حمزه و على (ع) بر عتبه تاختند و كار او را تمام كردند آن گاه عبيده را كه زخمى بود، برداشته و نزد پيامبر (ص) آوردند. [5]

در اين جنگ تنى چند از سران كفر به دست حمزه به قتل رسيدند، از جمله «طعيمة بن عدى» و «ابوقيس بن فاكه». از كسانى كه به دست حمزه به اسارت درآمدند، مى‌توان «اسود بن عامر» را نام برد. [6]

در غزوه بنى قينقاع يعنى جنگ پيامبر (ص) با يهود كه به علت ترس يهود از سرنوشتى مشابه قريش، با پيمان شكنى و اقدامات تحريك‌آميز عليه مسلمانان و اهانت به يك بانوى مسلمان در بازار يهوديان آغاز شد، حمزه پرچمدار سپاه اسلام بود. [7]

[1] . كامل، ج 2، ص 124، مغازى، ج 1، ص 68، سيره ابن هشام، ج 2، ص 624.

[2] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 426.

[3] . مغازى، ج 1، ص 68.

[4] . كامل، ج 2، ص 125.

[5] . مغازى، ج 1، ص 68؛ تاريخ پيامبر اسلام، آيتى، ص 242-243، انتشارات دانشگاه تهران، 1361.

[6] . مغازى، ج 1، ص 150؛ كامل، ج 2، ص 75.

[7] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 481.