پيامبر را به شهادت رساند. از اين رو آن حضرت سپاهى به استعداد سه هزار نفر تجهيز كرد و جعفر را به خاطر لياقت و شجاعت به عنوان فرمانده اوّل معرفى نمود و پرچمى سفيد براى جعفر بست و او را رهسپار مرز شام كرد. [1]

با شنيدن حركت سپاه اسلام، شرحبيل صد هزار سرباز به مناطق مرزى اعزام كرد و خود «قيصر» هم با صد هزار سرباز از روم حركت كرده و در يكى از شهرها به عنوان نيروى پشتيبانى مستقر شد. [2] جعفر رشادتهاى بزرگى از خود نشان داد. او هنگامى كه در محاصره دشمن قرار گرفت و خود را در آستانه شهادت ديد، از اسب پياده شد و براى اينكه دشمن از اسب او استفاده نكند آن را پى كرده، از كار انداخت و پياده با دشمن جنگيد تا اينكه دست راستش قطع شد، پرچم را به دست چپ گرفت، آن دست هم قطع شد. علم را با بازوان خود افراشته نگه داشت تا اينكه با جراحات بسيار به شهادت رسيد. [3]

روز نبرد موته، هنگامى كه پيامبر (ص) بر منبر نشست، فاصله ميان ايشان و شام برداشته شد و در حالى كه به ميدان جنگ مى‌نگريست، شهادت جعفر را خبر داد و فرمود:

او با دو بال ياقوت، در هر كجاى بهشت كه بخواهد پرواز مى‌كند. [4]

زيد بن حارثه: منزلت زيد بن حارثه‌

زيد از بردگانى بود كه پيامبر اسلام او را آزاد كرد. پدر زيد براى بازگرداندن وى نزد پيامبر (ص) آمد، ولى خود زيد حاضر نشد ايشان را ترك كند، تا جايى كه پدرش او را فرزند خود نمى‌دانست. از اين رو آن حضرت زيد را كنار كعبه برد و در جمع قريش اعلام كرد:

اى مردم! شاهد باشيد كه زيد فرزند من است. او از من ارث مى‌برد و من از او. [5]

[1] . مغازى، ج 2، ص 757؛ اعيان الشيعه، ج 4، ص 125

[2] . سيره حلبيّه، ج 3، ص 66

[3] . مغازى، ج 2، ص 761

[4] . همان مدرك، ص 761-762

[5] . اصابه، ج 1، ص 563