عبارت بودند از: مالك اشتر، محمّد بن ابى‌بكر و عمّار ياسر، از آن حضرت اجازه خواستند تا با ايشان به عنوان خلافت بيعت كنند. [1]

قبل از آغاز جنگ جمل، محمد پيك امام به كوفه بود. همچنين وقتى خبر شورش بصره در ربذه به اطلاع امام (ع) رسيد، امام (ع)، محمد بن ابى‌بكر و محمد بن جعفر را با نامه‌اى به سوى مردم كوفه فرستاد تا آنها را به يارى سپاه حضرت فرا خوانند. [2]

محمّد در جنگ جمل فرمانده پياده نظام بود [3] و در برهه‌اى از اين جنگ فرمانده سپاه مهاجر و انصار شد. [4] به فرمان امام، او و عمّار به شتر عايشه حمله كرده، طنابهاى كجاوه عايشه را بريدند و او را بر زمين نهادند و امام بر بالاى كجاوه عايشه آمد و او را سرزنش كرد.

سپس به محمّد فرمان داد تا خواهرش عايشه را در خانه صفيه جاى دهد. [5]

استاندارى مصر

امام على (ع) پس از عزل قيس از مصر، محمّد را به ولايت آنجا منصوب كرد و عهدنامه‌اى به اهل مصر نوشت. بيشترين نامه‌هاى مبادله شده بين امام و محمّد مربوط به اين دوره است. در اين نامه‌ها حضرت على (ع) او را به رعايت موازين اسلامى و نيز اصول سياسى و نظامى توصيه مى‌فرمايد و شيوه اجراى احكام اسلام را يادآور مى‌شود.

در زمان استاندارى محمد كه عمروعاص با سپاهش براى تصرّف مصر به آنسوى رفت. او و معاويه دو نامه به محمّد نوشتند و خواستار كناره‌گيرى وى شدند. محمّد نامه‌اى نوشته و به آن دو نامه ضميمه كرد و آنها را براى امام فرستاد و تقاضاى كمك نظامى كرد. حضرت على (ع) نيز پس از گردآورى سپاه كمكى، به محمّد نامه‌اى نوشت كه در مقابل دشمنان داخلى و خارجى استوار بايستد. [6]

[1] . جمل، مفيد، ص 86.

[2] . همان مدرك، ص 8 و 16؛ كامل، ج 3، ص 223؛ اعيان الشيعه، ج 1، ص 454.

[3] . همان مدرك، ص 171.

[4] . الامامة و السياسة، ج 1، ص 93 دارالمعرفه، بيروت.

[5] . مروج الذهب، ج 2، ص 367؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 533؛ شرح نهج‌البلاغه، ج 6، ص 229.

[6] . الامامة و السياسة، ج 1، ص 93 دارالمعرفه، بيروت.