همراه امام مجتبى، عمّار و قيس بن سعد به كوفه فرستاد. [1] اينان هزاران سپاهى را براى يارى امام آماده ساختند.

زيد با ردّ درخواست عايشه، مبنى بر ترك لشكر امام على (ع) بدستور حضرت به فرماندهى قبيله عبدالقيس منصوب شد. [2] او در اين پيكار، مظهر سلحشورى و شهادت‌طلبى و جانبازى بود و از قبول موقعيتهاى حساس و پرخطر باكى نداشت.

سرانجام، زيد بن صوحان پس از عمرى تلاش و جانبازى خالصانه در يارى امام خويش، در نبرد جمل به شهادت رسيد. [3]

جندب بن زهير

جندب بن زهير ازدى، پس از هجرت پيامبر به مدينه، به اتفاق قبيله‌اش وارد اين شهر شد و اسلام آورد. [4] در مدينه همواره كنار پيامبر (ص) بود و در جنگهاى آن حضرت حضورى فعال داشت. در اثر همنشينى زياد با آن حضرت، از نفس پاك حضرتش بهره‌ها برد. جندب چنان شيفته و عاشق پيامبر (ص) شده بود كه روزى به آن حضرت گفت:

اى رسول خدا (ص)، پدر و مادرم فدايت، من هنگامى كه از نزد شما مى‌روم، به مال و فرزندانم دلخوش نمى‌شوم تا اينكه بازگردم و شما را ببينم، در ميان انبوه جمعيت قيامت چگونه شما را ببينم. [5]

جندب در عصر خلفا

غيرت دينى جندب سبب شد تا با انحرافات دوره خلفا مقابله كند. او در زمره افرادى بود كه چون وليد بن عقبه از فرط شرابخوارى در محراب، نماز صبح را چهار ركعت خواند، براى اثبات سخن خود نزد عثمان، انگشتر وليد را از دستش درآورده، به خليفه سوّم نشان دادند و

[1] . شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 14، ص 10.

[2] . همان مدرك، ص 104؛ اصابه، ج 1، ص 583.

[3] . شذرات الذهب، ابن العماد (حنبلى، ج 1، ص 44، المكتب التجارى، بيروت)

[4] . طبقات، ج 1، ص 279.

[5] . اعيان الشيعه، ج 4، ص 244.