كس كه مطالب اين قرآن را به پيامبر مى‌آموزد بشرى است.

آرى مشركان مى‌خواستند با سحر و جادو جلوه دادن قرآن و بشرى شمردنش اصالت الهى بودن آن را زير سؤال برند، تا قابل اعتنا و اعتماد نباشد. اگر مشركان موفق مى‌شدند قرآن يعنى محكمترين سند و شاهد پيامبر (ص) را از اعتبار بيندازند، گسترش اسلام دچار وقفه مى‌شد، اما قرآن مشركان را به مبارزه فرا خواند و بطلان تهمتهايشان را ثابت كرد.

مبارزه طلبى قرآن‌

ادبيات عرب كه در قالب شعر وخطابه تجلى يافته بود، در زمان ظهور اسلام به اوج خود رسيد. شعر مهمترين مسابقه علمى عرب بود كه همه ساله در بازارهاى تجارى مثل عكاظ برگزار شده، به بوته نقد گذارده مى‌شد و بهترين آنها به عنوان شعر سال انتخاب مى‌گرديد. در چنين جوّى قرآن كريم به عنوان دليل وسند رسالت رسول خدا (ص) به صحنه آمد و برترى اش را برهمگان ثابت كرد. روشن است كه پيروزى در اين صحنه، بزرگترين موفقيت را براى اسلام به همراه داشت. روايتى كه از امام موسى بن جعفر عليه‌السلام نقل شده نيز بيانگر اين حقيقت است كه معجزه بودن قرآن از جنبه ادبى بزرگترين حربه عرب را بى اثر كرد. آن حضرت در پاسخ كسى كه سؤال كرد چرا خداوند حضرت موسى (ع) را با عصا و يد بيضا كه شبيه جادويند مبعوث كرد و حضرت عيسى (ع) را بامعجزات شبيه طب و حضرت محمد صلى‌الله عليه و آله را با معجزه سخن و بيان چنين فرمود:

«هنگامى كه خدا موسى را مبعوث كرد جادو برمردم زمانه‌اش تسلط داشت و خدا مانندى از آن را آورد كه بر آن توانا نبودند و به وسيله آن جادوى آنها را باطل كرد و حجّت خود را بر آنها ثابت نمود، و خداوند عيسى را وقتى مبعوث كرد كه بيمارى فلج بر مردم مسلّط بود و نياز به طِبّ داشتند؛ و اواز جانب خداوند معالجه‌اى معجزه آسا آورد كه مانندش نداشتند و به اجازه‌