در مخالفت درآمدند.

آرى بشارتهاى يهوديان عامل مهمى در جذب مردم مدينه به سوى اسلام شد. در واقع آنان قبل از ظهور پيامبر اكرم (ص) ناخواسته تبليغ كننده اسلام شده بودند، بگونه‌اى كه مردم مدينه پس از برخورد و ملاقات با آن حضرت اندك ترديدى در پيامبرى وى به خود راه ندادند.

حمايت از محرومان‌

اسلام در موضع گيريهاى اجتماعى ازمحرومان و مستضعفان جانبدارى مى‌كند و با زورمداران و ستمگران مى‌ستيزد. هنگام ظهور پيامبر (ص) در شهر مكه در كنار قشر مرفّه جامعه، گروهى از افراد مستضعف زندگى مى‌كردند. اينان وقتى نداى اسلام را شنيدند، بدان رو آوردند. در دوران مكّه بيشتر مسلمانان از همين قشر بودند؛ بلال حبشى، عمار ياسر و پدر ومادرش و تعداد ديگرى از زنان ومردان كه در بدترين شرايط زندگى مى‌كردند. اسلام اينان را در پناه خود گرفت و آنان در شمار نزديكترين ياران پيامبر (ص) درآمدند.

شكى نيست كه تعداد افراد مالدار و زورمدار نسبت به قشر متوسط جامعه بسيار كم است. چنانچه اسلام جانب آن گروه اندك را مى‌گرفت، توده مردم يا ايمان نمى‌آوردند يا ايمانشان از روى اجبار واكراه بود، اما وقتى اين گروه كه پيكره اصلى جامعه را تشكيل مى‌دادند، با درك انطباق دين اسلام با فطريات خود اسلام آوردند، حقوق از دست رفته خود را نيز در سايه اسلام باز يافته مى‌ديدند و در نتيجه براى پيروزى آن با جان و دل مى‌كوشيدند. اما قشر مستكبر جامعه معمولًا انگيزه‌اى براى پذيرش اسلام نداشتند، زيرا آن را با منافع مادى و اجتماعى خود نا سازگار مى‌ديدند درحالى كه مستضعفان به حقوق انسانى و اقتصادى خود مى‌رسيدند و حاضر بودند ايثار

و فداكارى كنند.

قرآن كريم عليه كسى كه نزد فردى ثروتمند به كورى بى اعتنايى كرد، لحنى بسيار