عتاب آميز دارد.

(عَبَسَ وَ تَوَلَّى انْ جاءَهُ الْاعْمى وَ ما يُدْريكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى اوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرى‌ امَّا مَنِ اسْتَغْنى فَانْتَ لَهُ تَصَدىَّ وَ ما عَلَيْكَ الَّا يَزَّكَّى وَ امَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعى وَهُوَ يَخْشى فَانْتَ عَنْهُ تَلَهَّى) [1]

چهره درهم كشيده و روى بگردانيد كه چرا آن كور نزد وى آمد. تو چه دانى شايد او در پى پاك شدن باشد. يا به ياد خدا آيه و ذكر حق او را سود مند افتد، اما آنكه توانگرى را به رخ مردم مى‌كشد، توبه او روى خوش نشان مى‌دهى. فكر مى‌كنى اگر هم پاك نشود مسؤول نيستى و اما آنكه شتابان نزد تو آمد، درحالى كه از خداى مى‌ترسد تو از او تغافل مى‌كنى.

آرى اسلام، همانند تمام اديان آسمانى پيشين، جانب محرومان را گرفت و بر سينه ستمگران دست رد نهاد و با كمك همين قشر به ظاهر ناتوان بر دشمنان خود پيروز شد و به اهداف انسان ساز خويش نايل گرديد.

حاميان مخلص‌

اسلام در آغاز پيدايش از حمايت پيروانى چنان فداكار برخوردار بود كه تاريخ همانند آن را به ياد ندارد. حاميانى كه از ايثار مال و جان دريغ نكردند و هر چه داشتند تقديم اسلام نمودند. در راستاى يارى اسلام از هيچ مشكلى پروا نكردند، از تهديد زورمندان نهراسيدند، در شكنجه‌ها صبورى ورزيدند و در پيكارهاى مكرّر جان خود را در طبق اخلاص نهادند.

قرآن كريم در وصف اين مؤمنان ايثار گر و صادق مى‌فرمايد:

(مِنَ الْمُؤْمِنينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ‌

[1] عبس ، آيات 1 ـ 10.