هر كه در آن داخل شود، ايمن است.

سنت ديگرى كه از شريعت حضرت ابراهيم بر جاى مانده و در زمان جاهليّت نيز برقرار بود، حرمت ماههاى حرام بود. عربها معتقد بودند كه در چهار ماه سال (رجب، ذى قعده، ذى حجّه، محرم) جنگ و خونريزى حرام است. دليل پايبندى به اين قانون هم آن بود كه در اين ماهها مى‌توانستند مراسم حج را به جا آورند، انجمنهاى ادبى شان را تشكيل دهند و با آرامش خاطر به دادو ستد بپردازند. اسلام نيز اين سنت را به رسميت شناخت، چرا كه منافع عمومى در آن نهفته بود. [1]

خداوند مى‌فرمايد:

(انَّ عِدَّةَ الشُّهوُرِ عِنْدَاللَّهِ اثْنى‌ عَشَرَ شَهْراً فى‌ كِتابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمواتِ وَالْارْضَ مِنْها ارْبَعَةٌ حُرُمٌ) [2]

همانا عدد ماهها نزد خداوند در كتاب خدا دوازده ماه است، از آن روزى كه زمين و آسمانها را آفريد و چهار ماه حرام است.

وضعيّت اجتماعى‌

روحيه قوم عرب پيش از اسلام با تعصب و قبيله گرايى آميخته بود و با اندك حادثه‌اى جنگ بين طوايف بر پا مى‌شد. تعلق خاطر فرد به قبيله او بسيار بود و آن چيزى كه جهت برخوردهاى اجتماعى او را تعيين مى‌كرد، روح قبيله‌گرايى بود، نه طرفدارى از حق و عدالت. اعضاى قبيله موظف بودند تا همديگر را تحت هر شرايطى حتى ظالم بودن يارى كنند. در اين ميان، شايد بتوان قبيله قريش را استثنا كرد، زيرا در زمان «قصى‌بن كلاب» دارالندوة تأسيس شد، كه در حكم يك مجلس شوراى كوچك بود و امور مهم به‌

[1] التاريخ ‌الاسلامى ، ابراهيم شريفى ، ص 16.

[2] توبه ، آيه 36.