بت‌پرستى‌

بت‌پرستى دين شايع مردم شمال عربستان به هنگام ظهور اسلام بود. پيرامون پيدايش و اشاعه آن دو قول بين مورخان اسلامى وجود دارد.

1- اولين گروهى كه بت‌پرستى را رواج دادند، فرزندان اسماعيل (ع) بودند؛ به اين ترتيب كه پس از فزونى يافتن جمعيتشان مجبور به ترك مكّه براى يافتن محلهاى جديد شدند. اينان در زمان كوچ به سبب احترامى كه براى كعبه و حرم قائل بودند، سنگى از سنگهاى آنرا با خود برده، هر جا فرود مى‌آمدند، آن را نصب كرده، همانند كعبه بر گردش طواف مى‌كردند. تقديس سنگ رفته رفته بقدرى شايع شد كه هر سنگى را كه خوش مى‌داشتند، مى‌پرستيدند. بدين ترتيب، قرنها گذشت و دين ابراهيم و اسماعيل به بوته فراموشى سپرده شد. با اين وجود، مراسم حج همچنان باقى ماند ولى آثارى از شرك نيز در آن راه يافت. [1]

2- اولين كسى كه بت‌پرستى را در ميان مردم رايج كرد، فردى به نام عمروبن لُحَّى بود. وى از مكّه به شام سفر كرد و در آنجا ديد مردم بتها را مى‌پرستند. پرسيد: اينها چيست كه مى‌پرستيد؟ گفتند: بت است كه از آنها باران طلب مى كنيم و بر ما مى‌بارد، از آنان يارى مى‌طلبيم و ما را يارى مى‌كنند.

پس از آنان تقاضا كرد كه به او نيز بتى بدهند تا به سرزمين عرب بياورد و آن را بپرستند.

آنان بت هبل را به او دادند. وى نيز آن را به مكّه آورده، نصب كرد و به مردم دستور داد تا آن را بپرستند و بزرگ بشمارند. [2]

از پيامبر (ص) نيز روايتى نقل شده كه رواج بت‌پرستى توسط عمرو بن لُحَّى راتاييد مى‌كند. [3] با اين وجود، برخى معتقدند كه عمرو اولين كسى است كه بت را در كعبه‌

[1] سيره ابن هشام ، ج 1، ص 77.

[2] سيره ابن هشام ، ج 1، ص 77.

[3] همان مدرك .