نصب كرد وگرنه رواج بت‌پرستى توسط وى بدون سابقه قبلى در ميان مردم امرى دور از ذهن است. [1]

اعتقاد عربها به بتها برغم شيوع آن چندان هم راسخ نبود. تعظيم و قربانى كردن براى بتها از روى عادت بود نه از روى خلوص نيت. بر اين اساس، عرب بر بت خشم مى‌گرفت و آن را سنگسار مى‌كرد و به باد فحش مى‌گرفت و در هنگام سختى، بتى را كه از آرد و خرما بود مى‌شكست و مى‌خورد. [2]

انواع بتها

قبايل عرب در شهرها و جاهاى گوناگون بتهاى مخصوص به خود داشتند و كعبه نقطه‌اى بود كه تعداد 360 بت را در آن جاى داده بودند. [3]

نام برخى از بتهاى معروف عرب در قرآن آمده است مثل: «لات، عزى، منات، يغوث، يعوق، ودّ، نسر، سواع، بعل.»

(افَرَايْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى وَ مَنوةَ الثَّالِثَةَ الْاخْرى) [4]

آيا دو بت لات و عزى را ديديد (كه بى اثراست)، و منات سومين بت ديگر.

قرآن كريم مى‌فرمايد:

(وَ قالوُا لاتَذَرُنَّ الِهَتَكُمْ وَ لا تَذَرُنَّ وَ دًّا وَلا سُواعاً وَ لا يَغوُثَ وَ يَعوُقَ وَ نَسْراً) [5]

و گفتند خدايان خود را رهانكنيد و بخصوص دست از پرستش (اين پنج بت) ودّ، سواع،

[1] الصحيح من سيرة النبى الاعظم ، جعفر مرتضى عاملى ، ج 1 ، ص 60 .

[2] پيامبر و آيين نبرد ، ص 160 .

[3] مختصر تاريخ عرب ، اميرعلى ، ص 8 ، انتشارات دارالعلم للملايين ، بيروت .

[4] نجم ، آيات 19 ـ 20 .

[5] نوح ، آيه 23 .