حضرت على (ع) سرنگون شد، بت «منات» بود. «منات» بت مردم مدينه و در راه مكه و مدينه واقع بود. حضرت على (ع) به دستور پيامبر (ص) آن را ويران ساخت و آنچه از نفايس در آن موجود بود، نزد پيامبر (ص) آورد. [1]

پس از فتح مكّه دوره سرنگونى بتها فرا رسيد. اوّلين اقدام آن حضرت در هنگام ورود به آن شهر، پاك ساختن كعبه از لوث بتها بود. آن حضرت پس از طواف كعبه درون آن رفته، با حربه‌اى كه در دست داشت به كوبيدن بتها پرداخته، مى‌فرمود:

(قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ انَّ الْباطِلَ كانَ زَهوُقاً) [2]

بگو حق آمد و باطل نابود شد، حقا كه باطل نابود شدنى است. [3]

برخى از اين بتها مثل عزى چنان در نزد اعراب عزيز بود كه يكى از بت‌پرستان وقتى خبر انهدامش را شنيد، مريض شد و از غصه مرد. [4]

يهود، مسيحيان وصابئان‌

علاوه بر شرك و بت پرستى كه عقيده غالب مردم جزيرةالعرب در دورا ن جاهليت بود، اديان آسمانى يهودى و مسيحيت نيز در اين سرزمين رايج بود. منشأ و مبدأ اين دو دين، دولت روم بود. به دنبال شورش يهوديان در قرن اوّل ميلادى عليه امپراتورى روم، تعداد زيادى از آنان به سرزمين عربستان پناهنده شدند و در مناطقى مثل يثرب، خيبر و تيما به كار زراعت پرداختند. سبب پناه آوردن يهوديان به عربستان، وسعت اين سرزمين و غير قابل تسخير بودن آن بود. در حالى كه اگر به هر يك از سرزمينهاى شام و آسياى صغير و مصر پناه مى‌بردند؛ دستگير مى‌شدند. [5]

يهوديان در شبه جزيرةالعرب كنيه ربّى (دانشمندان يهود) و مدرسه داشته، تمام‌

[1] دين در عصر جاهليت ، يوسف فضايى ، ص 34.

[2] اسراء، آيه 81.

[3] دين در عصر جاهليت ، يوسف فضايى ، ص 43.

[4] همان مدرك ، ص 38.

[5] تاريخ الجاهلية ، عمر مردوخ ، ص 48.