بَدَّلْناهُمْ بِجَنَّتْيهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَواتَىْ اكُلٍ خَمْطٍ وَ اثْلٍ وَ شَىْ‌ءٍ مِنْ سِدْرٍ قَليلٍ) [1]

بيقين براى قوم سبا در اقامتگاهشان آيتى بود. دو بوستان از راست و چپ، (ما به آنها گفتيم) كه از روزى پروردگارتان بخوريد و سپاسگزار او باشيد شهرى پاك و مطلوب و پروردگارى آمرزنده داريد. پس روى از فرمان برتافتند، در نتيجه سيلى ويرانگر بر سرشان فرو فرستاديم و دو بوستان آنان را بدل كرديم به دو بوستان با ميوه‌هاى تلخ خاردار و گز و چيز اندكى از سدر.

بناى اين سد عظيم، سرزمين يمن را كه تا آن زمان از سيلابها استفاده مى‌كرد احيا كرد، و باغهاى سر سبز و خرمى در اطراف آن پديد آورد، خرابى سد كه دليل آن به روشنى معلوم نيست، باعث ويرانى سرزمين يمن و پراكندگى مردم آن شد. [2]

كشاورزى در سرزمين يمن رواج كامل داشته و چيزهايى مثل زردآلو، هلو، انجير، بادام، انگور، گندم، ذرت، جو، ارزن و ديگر اقلام كشاورزى در آن بخوبى به عمل مى‌آمد. ارزش تهيه اين محصولات زمانى آشكار مى‌شود كه بدانيم مردم آن را با دشوارى به وسيله آب چاه و آب سدّ آبيارى مى‌كردند. [3]

جايگاه يمن در كنار اقيانوس هند، به اين سرزمين اهميت تجارى ويژه‌اى بخشيده بود. يمن واسطه تجارى بين هندوستان با كشورهاى مصر، آشور و فنيقيه محسوب مى‌شد. از اين رو ميان يمنيها و هنديان روابط دوستى و تجارى محكمى برقرار بود، چرا كه آنان محصولات هند را از راه دريا و خشكى حمل كرده، در بازارهاى جهانى آن روز به فروش مى‌رساندند. تجارت از راه دريا نياز به كشتيهاى مناسب داشت. كار كشتى‌سازى نيز در سواحل و بندرگاههاى يمن انجام مى‌شد. مردم يمن علاوه بر آنكه واسطه تجارى بودند، خود نيز توليدكننده محصولات كشاورزى صادراتى به شمار آمده برخى از سنگهاى معدنى قيمتى را نيز استخراج و صادر مى‌كردند. [4] عقيق يمن امروز هم در ميان‌

[1] سباء ، آيات 15 ـ 16.

[2] تاريخ الجاهلية ، ص 170 ـ 173.

[3] تاريخ تمدن اسلام و عرب ، گوستاولوبون ، ص 26 .

[4] العرب قبل الاسلام ، ص 178 ـ 179.