اموال خودش مى‌نگريست و هيچ قانونى وى را از آن كار باز نمى‌داشت. [1]

از ديگر راههاى زندگى و درآمد عربها، هدايت كاروانهاى تجارى بود. از آنجا كه كاروانهاى تجارى در صحرا از خطر دستبرد مصون نبودند و نيروى كافى دفاعى نيز همراه نداشتند؛ ناچار از قبيله‌هاى مسير كارون استفاده مى‌كردند حاميان كاروانها به ازاى حفاظت از آنها مبلغى دريافت مى‌كردند كه با توجه به فراوانى كالاهاى تجارتى كم هم نبود؛ و منبع درآمد خوبى محسوب مى‌شد. [2]

كسانى كه در شبه جزيره عربستان از بيشترين درآمد برخوردار بودند كه به كار تجارت اشتغال داشتند. اشراف ساكن مكه، اغلب تاجر پيشه بودند و در كاروانهاى تجارى سهمى داشتند. اين امر ويژه مردان نبود برخى از زنان نيز در كار تجارت شريك بودند؛ چنان كه حضرت خديجه همسر گرامى رسول خدا (ص) تاجرى بزرگ و ثروتمند بود. [3]

مردم مكه با داشتن امتيازهاى ويژه تا حدودى تجارت را در انحصار خود داشتند.

آنان مردمانى پر استقامت بوده، با راهها و بازارهاى تجارى آشنا بودند و به دليل وجود خانه كعبه در شهرشان، همه جا از شهرت و احترام برخوردار بودند. [4]

موقعيّت تجارى مكه‌

مكه در نيمه راه تجارى بين يمن (در جنوب) و شام (در شمال) واقع است.

كاروانهاى قريش عطر و بخور را از بازارهاى صنعا و بندرگاههاى عمان و يمن به كشورهاى حوزه مديترانه مى‌بردند. اين اقلام در معابد، كليساها و قصرها مورد استفاده بود. اقلام تجارى ديگرى كه از اين راه حمل مى‌شد، پارچه‌هاى حرير، پوست و اسلحه بود كه از سرزمينهاى شرقى مثل هندوستان و چين به يمن حمل مى‌گرديد. كاروانهاى‌

[1] تاريخ ايران بعد از اسلام ، بخش ((اسلام در مهد)).

[2] همان مدرك .

[3] همان مدرك .

[4] تاريخ الاسلام ، حسن ابرهيم حسن ، ج 1، ص 61.