(وَ قالُوا رَبَّنا انَّا اطَعْنا سادَتَنا وَ كُبَراءَنا ...) [1]

و (مشركان) گفتند: پروردگارا ما از مهتران و بزرگان خود پيروى كرديم.

رسول گرامى اسلام اصل بيعت را به رسميّت شناخت. وى پيش از هجرت به مدينه با برخى از مردم اين سرزمين ديدار كرد. آنان با آن حضرت بيعت كردند. پس از هجرت نيز درجريان صلح حديبيّه مسلمانان با آن حضرت بيعت كردند.

تفاوت مهمى كه بين اين بيعتها و بيعتهاى دوران جاهليت وجود داشت اين بود كه كسانى كه با رسول خدا بيعت مى‌كردند از روى انديشه و اختيار تام بود در صورتى كه در بيعت متداول درميان عرب جاهلى، انديشه و تدبر هيچ نقشى نداشت و بيعت، چشم بسته انجام مى‌گرفت.

ميهمان نوازى‌

ميهمان نوازى از جمله سنّتهاى پسنديده عرب جاهلى بود. عرب، هرچند خود زندگى سخت و دشوارى داشت، ليكن ميهمانش را گرامى مى‌داشت، حتّى به قيمت گرسنه ماندن زن و فرزندانش ميهمان را سير نگه مى‌داشت؛ چنانكه نقل شده است بر يكى از عربها ميهمانى وارد شد. او كه غذاى اندكى درخانه داشت، صبر كرد تا فرزندانش به خواب روند. آنگاه غذا آورد و با ظرافت چراغ را خاموش كرد و به ميهمان چنين وانمود كرد كه خود نيز مشغول خوردن است. [2]

وجود همين روحيّه بود كه مهاجرت مسلمانان مكّه به مدينه با وجود فزونى مهاجران، با كوچكترين مشكلى روبه رو نشد و انصار از تازه واردان با آغوش باز استقبال كردند. [3]

[1] احزاب ، آيه 67.

[2] ر.ك : تاريخ سياسى اسلام ، رسول جعفريان ، ص 55.

[3] قرآن كريم در سوره حشر، آيه 9 اين سنّت پسنديده را مورد ستايش قرار داده است .