يكى از آن ده چيز مى‌باشد. سپس امام 7 در تكميل مطلب خود ادامه مى‌دهد، اين دستورات كه به نام حنيفيه يعنى سنت مستقيمه، مى‌باشد، تاكنون منسوخ نگرديده و تا روز قيامت نسخ نخواهد شد. منظور از آيه «وَاتَّبِعْ‌ مِلَّةَ‌ إِبْرَاهِيمَ‌ حَنِيفاً» نيز همين دستورات است.[1]

اما درباره شيوه و حدود شارب، پيامبر 6 مى‌فرمايد:

لا يُطَوِّلَنَّ‌ احَدُكُمْ‌ شَارِبَهُ‌ فَاِنَّ‌ الشَّيْطَانَ‌ يَتَّخِذُهُ‌ مَخْبَأً يَسْتَتِرُبِهِ‌.[2]

كسى از شما شارب خود را دراز مكند كه شيطان آنجا را پناهگاه خود قرارمى‌دهد.

در توضيح بايد گفت، اگر شارب انسان، بيش از حد معمول بلند باشد، طبيعتاً هنگام خوردن و آشاميدن، مقدارى از مواد غذايى به آن مى‌چسبد. پس از مدتى همين مواد، فاسد شده، توليد ميكروب خواهد كرد. شايد مراد رسول اللّه 6 نيز تشبيه همين ميكروبها و مواد مضر به شيطان بوده باشد. در هر صورت آنچه كه به طور قطع، مى‌توان از اين حديث استنباط‌ كرد، اينكه كوتاه كردن سبيل جزء سنت پيامبر 6 است.

3-1-2. قول مشهور عالمان شيعه: از ديگر مؤيدات بحث، استناد به قول مشهور عالمان شيعى مبنى بر حرمت تراش ريش است. صاحب كتاب المينه، نام حدود چهل تن از عالمان متقدم و متأخر شيعى را برده است كه حكم حرمت تراش ريش را تأييد كرده‌اند. از جملۀ آنها، شيخ بهايى، كاشف الغطاء، ملا محسن فيض كاشانى، شيخ مرتضى انصارى، آية اللّه ميرزاى شيرازى بزرگ، آية‌اللّه عبدالكريم حايرى يزدى، آية‌اللّه سيد ابوالحسن اصفهانى، آية‌اللّه بروجردى هستند.[3]

[1] . مجمع البيان، فضل بن حسن طبرسى، ج 1، ص 377

[2] . فروع كافى، محمد بن يعقوب بن اسحاق كلينى، تصحيح و تعليق على‌اكبر غفارى، ج 6، ص 488

[3] . تراش ريش از نظر اسلام، محمدرضا طبسى، ترجمه محمدى اشتهاردى، ص 96-97 و 131-152