نگارنده در تحقيقات خود، به رأى و نظر بسيارى از فقهاى طراز اول معاصر مراجعه كرد و فتواى هيچ‌كدام را خلاف نظر مشهور نيافت. در اين ميان برخى قائل به حرمت (عدم جواز) شده و برخى ديگر بنابر احتياط‌ واجب، تراش ريش را جايز ندانسته‌اند. اما در مجموع فتوايى كه دلالت بر جواز كند، به دست نيامد.[1]

4-1-2. زينت بودن محاسن: از ديگر دلايل پسنديده بودن نگهدارى محاسن، جنبۀ زينت بودن آن است. از آن رو به موى صورت مرد محاسن گفته مى‌شود كه حُسن و نيكويى براى او است. عرب نيز مواضع نيكو و زيباى بدن را محاسن گويد.[2]

در روايت وارد شده، حضرت آدم 7 آنگاه كه توبه‌اش پذيرفته شد، از پروردگار هستى، خواست كه بر جمال و زينتش بيفزايد. صبح كه شد خود را صاحب محاسنى سياه ديد. پس دست بر محاسن خود كشيد و گفت: خداوندا اين چيست‌؟ پاسخ شنيد كه اين است جمال و زينتى كه تو و فرزندان ذكور تو را تا روز قيامت به آن مزيّن كردم.[3]

5-1-2. فوايد طبى و بهداشتى: بديهى است در صدور هر حكم الهى، منفعتى براى بشر نهفته است؛ گر چه شايد عقل در ابتدا آن را نيابد. علاوه بر عللى كه تا كنون براى حفظ‌ محاسن ذكر شد، منفعت بهداشتى را نيز نبايد از نظر دور داشت. متخصصين بهداشتى مضرات فراوانى را براى تراش ريش

[1] . براى نمونه ر. ك: مسائل جديد از ديدگاه علما و مراجع تقليد، محسن محمودى، ج 1، ص 73 و 74

[2] . لسان العرب، محمد بن مكرم ابن منظور، ج 13، ص 117

[3] . علل الشرايع محمد بن على بن بابويه (صدوق)، ص 380