امام باقر 7 مى‌فرمايد:

«لَو اتيتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّيعَةِ لا يَتَفَقَّهُ لَأَدَّبْتُهُ» [1]

اگر يكى از جوانان شيعه را نزدم بياورند كه تفقّه نمى‌كند، او را تأديب مى‌كنم!

امام كاظم 7 نيز مى‌فرمايد:

«لَوْ وَجَدْتُ شابًّا مِنْ شُبَّانِ الشّيعَةِ لا يَتَفَقَّهُ لَضَرَبْتُهُ عِشْروُنَ سَوْطاً» [2]

اگر يكى از جوانان شيعه را بيابم كه دانش‌هاى ضرورى دين را نمى‌آموزد، بيست ضربه تازيانه به او مى‌زنم!

قلمرو احكام دين، كليه دستورهاى عملى اسلام را در برمى‌گيرد؛ و به تعبير امام‌خمينى (ره):

«هيچ موضوع حياتى نيست كه اسلام، تكليفى براى آن مقرر نداشته و حكمى درباره آن نداده باشد.» [3]

ابتداى ورود به فراگيرى احكام براى افراد غيرمجتهد، «تقليد» مى‌باشد. لذا نخست به بررسى تقليد در احكام مى‌پردازيم.

تقليد در احكام، عمل كردن به دستور مجتهد است. [4] همچنين به مجتهدى كه انسان از او تقليد مى‌كند، «مرجع تقليد» مى‌گويند.

شرايط مرجع تقليد

[1] - بحارالانوار، ج 1، ص 214

[2] - همان، ج 78، ص 346

[3] - ولايت فقيه، امام خمينى (ره)، ص 9

[4] - توضيح المسائل، امام خمينى (ره)، مسأله 2 (از اين پس تا پايان جزوه هرجا به توضيح المسائل امام‌خمينى (ره) آدرس داده مى‌شود، فقط كلمۀ «مسأله» و شمارۀ آن، درمتن ودر پايان مسأله مى‌آيد