قيام (ايستادن)

قيام در موقع گفتن تكبيرة الاحرام و قيام پيش از ركوع كه آن را قيام متصل به ركوع مى‌گويند، ركن است، ولى قيام در موقع خواندن حمد و سوره و قيام بعد از ركوع ركن نيست، و اگر كسى آن را از روى فراموشى ترك كند، نمازش صحيح است. (م 958)

واجب است پيش از گفتن تكبير و بعد از آن مقدارى بايستد تا يقين كند كه در حال ايستادن تكبير گفته است. (م 959)

اگر ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و به ركوع رود؛ و اگر بدون اين كه بايستد، به حال خميدگى به ركوع برگردد، چون قيام متّصل به ركوع را به جا نياورده، نماز او باطل است. (م 960)

ركوع‌

در هر ركعت بعد از قرائت بايد به اندازه‌اى خم شود كه بتواند دست را بر زانو بگذارد و اين عمل را «ركوع» مى‌گويند. البته گذاشتن دست‌ها بر زانو لازم نيست؛ بنابراين، اگر به اندازه ركوع خم شود، ولى دست‌ها را به زانو نگذارد اشكال ندارد. (م 23، 1- 1022)

كسى كه نشسته ركوع مى‌كند، بايد بقدرى خم شود كه صورتش مقابل زانوها برسد؛ و بهتر است بقدرى خم شود كه صورت نزديك جاى سجده برسد. (م 1027)

انسان هر ذكرى در ركوع بگويد، كافى است؛ ولى احتياط واجب آن است كه به قدر سه مرتبه سُبْحانَ اللَّهِ، يا يك مرتبه سُبْحانَ رَبِىّ الْعَظيمِ وَ