هر كس به درمانده‌اى وام دهد و [در وصول آن‌] با او خوشرفتارى كند [گذشته‌اش آمرزيده شده و بايد] كار را از سر گيرد و خداوند عوض هر درهم، هزار قنطار [1] از بهشت به او مى‌بخشد.

امام صادق 7 نيز مى‌فرمايد:

«مَكْتُوبٌ عَلى‌ بابِ الْجَنَّةِ الصَّدَقَةُ بِعَشَرَةٍ وَالْقَرْضُ بِثمانِيَةَ عَشَرَ» [2]

بر دَرِ بهشت نوشته شده كه پاداش صدقه ده و پاداش قرض هيجده (برابر) است.

قرض و دَيْن (بدهى)

قرض كردن در صورت بى‌نيازى مكروه است و در صورت احتياج، كراهت آن كاهش مى‌يابد و هر چه ميزان نياز كمتر باشد، به همان نسبت كراهت شدّت مى‌گيرد. البته گاهى نيز قرض كردن واجب مى‌شود؛ مثل جايى كه امر واجبى همچون حفظ جان، آبرو و مانند آن به وام گرفتن وابسته باشد. [3]

قرض كردن از جمله اسباب استقرار دَيْن (بدهى) بر انسان است. از اين رو، اگر كسى مالى را از ديگرى قرض كرد، آن مال برعهده او ثابت شده و نسبت به وام‌دهنده مديون (بدهكار) شمرده مى‌شود. در تعريف «دَيْن» گفته شده:

دَيْن عبارت‌است از مال‌كلّى كه به‌سببى از اسباب [4] برعهده شخصى ثابت مى‌شود و آن به دو قسم «حالّ» و «مؤجّل» تقسيم مى‌گردد: بدهى حالّ آن است كه مدّت ندارد و وقت پرداخت آن رسيده باشد و بدهى مؤجّل آن است كه داراى مدّت است و هنوز وقت پرداخت آن نرسيده باشد. [5]

[1]- قنطار در لغت به‌معناى چهار هزار دينار، مال فراوان بر روى هم و... آمده است

[2] - من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 31

[3] - تحريرالوسيله، ج 1، ص 652، مسألۀ 1

[4] - بدهى و دين ممكن است در اثر امور اختيارى مانند قرض، مهريه و...، يا امور قهرى مانند ضمانت در برخى مواردپيش آيد

[5] - تحريرالوسيله، ج 1، ص 647