در قرن سوم هجرى تقريباً در تمامى مناطق اسلامى بيمارستان وجود داشت و به تدريج به سمت تخصصى شدن پيش مى‌رفت. به عنوان مثال در سال 368 ه. عضد الدوله بيمارستان بزرگ و مشهورى در بغداد بنا كرد كه بيست و چهار پزشك در تخصص‌هاى مختلف در آنجا خدمت مى‌كردند. [1]

همچنين در صدر اسلام، بانوان به أمر درمان و پرستارى از بيماران مى‌پرداختند و به عنوان نمونه مى‌توان از بانوى گرانقدر اسلام «رفيده» نام برد كه در مسجد النبى خيمه‌اى به پا كرده بود و به مداواى بيماران و مجروحان مى‌پرداخت و از آن زمان تاكنون بانوان مسلمان در تحصيل علم پزشكى و نيز حرفه پرستارى خدمات ارزنده‌اى را به جهان اسلام ارزانى داشته‌اند.

مسلمانان همچنين در تأسيس داروخانه، نبوغ فوق‌العاده‌اى از خود نشان دادند و در گياه‌شناسى به خصوص شناخت گياهان دارويى تلاش فراوان نمودند. از كسانى كه در علم گياه‌شناسى و خواص دارويى گياهان، تلاشى خستگى‌ناپذير نمودند و خدمات شايانى ارائه دادند مى‌توان از ابن صورى، ابن بيطار و ابن ابى اصيبعه نام برد كه گفته مى‌شود اينان اولين كسانى بوده‌اند كه داروخانه [گياهى‌] اختراع كردند و باغ‌هاى «نظاميه» را در بغداد و ديگر شهرها براى درس علم گياه‌شناسى اختصاص دادند. [2]

2- بهداشت در اسلام‌

بهداشت، به معناى نگاهداشتن تندرستى است و در لغت عرب از واژه «وقاية الصحة» استفاده مى‌شود. [3]

[1]- تاريخ التمدن الاسلامى، ج 2، ص 207.

[2]- دائرة المعارف القرن العشرين، محمد فريد وجدى، ج 5، ص 666.

[3]- فرهنگ معين، محمد معين، واژه بهداشت، ج 1، ص 611.