منحصر به آن باشد- به تشخيص دكترهاى حاذق و مورد اطمينان- جايز است و معيار آن است كه از ميان داروهاى موجود، مداواى مرض منحصر به آن چيز حرام باشد. حال اگر كسى مضطر شد كه از حرام استفاده كند بايد به مقدار ضرورت اكتفا نمايد. [1]

5- معالجه با مواد مست كننده‌

آشاميدن شراب، حرام و در بعضى از اخبار بزرگ‌ترين گناه شمرده شده است و نبايد در معالجه بيماران از آن استفاده كرد مگر در صورت تحقق سه شرط:

اول- مريضى قابل علاج باشد؛

دوم- در صورت معالجه نكردن منجر به هلاك يا قريب به هلاك بيمار شود، در غير اين صورت سختى‌هاى بيمارى را تحمل كند تا خداوند او را عافيت بخشد و دينش حفظ شود؛

سوم- يقين داشته باشد كه علاج مرض منحصر در مشروب است. [2]

6- معالجه با چيزهاى مضر

خوردن آنچه موجب هلاك انسان مى‌شود حرام است و خوردن آنچه موجب ضرر قابل توجه (معتد به) به بدن است نيز بنا بر احتياط حرام است. و در هر دو صورت فرقى نيست بين اين كه سببيّت آن شى‌ء براى‌

[1]- همان، ص 150، مسأله 33 و 34.

[2]- تحرير الوسيله، ج 2، ص 151، مسأله 35.