مؤثر است و براى خوب شدن، سرعت خوب شدن بيماران نيز مؤثر است و در بارگاه خداى تبارك و تعالى خدمت به اين جمعيت، خدمت به اين بندگان خدا، بسيار ارزشمند است. [1]

2- مجالست و گفت و گو

همنشينى و انس با بيمار، خلأ ناشى از تنهايى و غربت او را جبران مى‌كند و آرامش و اطمينان را براى او به ارمغان مى‌آورد. پرهيز از همنشينى با بيماران و معلولان و شأن خود را برتر از آنان دانستن، از صفات نكوهيده است كه از غرور و خود بزرگ‌بينى ناشى مى‌شود، در روايتى آمده است:

مردى كه مبتلا به آبله بود بر پيامبر اكرم و اصحابش وارد شد و آنان مشغول غذا خوردن بودند. آن مرد هر كجا نشست، حاضران از كنار او برخاستند. پس پيامبر او را نزد خود نشاند. [2]

نيز، سخن گفتن با بيمار و توجه كردن به درد دل او و گوش سپردن به مشكلات و احساسات درونى او مى‌تواند بسيارى از نگرانى‌ها و مشكلات او را بكاهد و آرامش و شعف را براى او به ارمغان آورد و بهبودى او را سرعت بخشد.

3- اميدبخشى‌

چرخ زندگى بر محور اميد مى‌گردد و اميد به آدمى توان و انگيزه كار و فعاليت مى‌دهد. اميد، امرى فطرى است كه از رحمت بى‌پايان خداوند

[1]- صحيفه نور، ج 14، ص 267.

[2]- بحار الانوار، ج 73، ص 206.