سرچشمه گرفته و اگر اميد نبود، هيچ مادرى فرزند شيرخوار خود را شير نمى‌داد و هيچ نهالى بر زمين نشانده نمى‌شد. چنان كه نقل شده است:

عيسى بن مريم 7 نشسته بود و پير مردى را كه مشغول شخم زدن زمين بود، نگاه مى‌كرد. در دلش گذشت كه: خدايا اميد را از او برگير. در همان حال، پيرمرد ابزار شخم را كنار انداخت، دست از كار برداشت و روى زمين دراز كشيد. عيسى 7 گفت: خدايا اميد را به او باز گردان. در اين هنگام پيرمرد برخاست و دوباره مشغول كار و تلاش شد. [1]

يكى از عواملى كه به بيمار توان مى‌بخشد و او را از افسردگى، ترس و اضطراب مى‌رهاند و به او نشاط و به بهبودى او سرعت مى‌بخشد، اميدوار ساختن او به زندگى است، و اطرافيان بيمار و به خصوص پرستاران عزيز بهتر از هر كسى مى‌توانند بيمار را به زندگى و بازيافت سلامتى اميدوار سازند.

توجه به نكات زير، سبب اميدبخشى به بيماران مى‌شود:

الف- ناچيز شمردن بيمارى: بيمارى از جمله امورى است كه موجب هراس و دل‌نگرانى بيمار مى‌شود و چه بسا بيمارى ساده‌اى كه براى بيمار بزرگ و خطرناك جلوه مى‌كند و او را به وحشت مى‌اندازد. از اين رو، اطمينان دادن و تلقين به بيمار كه بيمارى او خطرناك نيست و احساس درد امرى طبيعى است، در تسكين درد و بهبودى او بسيار مفيد خواهد بود. بنا بر اين، برخورد با بيمار بايد به گونه‌اى باشد كه نه تنها ترس از خطرناك بودن بيمارى در دل بيمار نيفتد بلكه بيمارى او را ناچيز و زودگذر جلوه دهد، نقل شده‌

[1]- ر. ك: همان، ج 14، ص 329.