احكام مسح پاها

1- جاى مسح؛ روى پاها است. (م 252)

2- مقدار مسح؛ از نظر طول؛ از سر يكى از انگشت‌ها تا برآمدگى روى پا، از نظر عرض؛ به هر اندازه كافى است، ولى بهتر، بلكه احوط آن است كه با تمام كف دست، روى پا را مسح كند. (م 252- 253)

3- اگر در مسح پا همه دست را روى پا بگذارد و كمى بكشد صحيح است. (م 254)

مسائل مشترك مسح سر و پا

1- در مسح سر و روى پا بايد دست را روى آنها بكشد و اگر دست را نگه دارد و سر يا پا را به آن بكشد وضو باطل است. (م 255)

2- جاى مسح بايد خشك باشد و اگر به قدرى تر باشد كه رطوبت كف دست به آن اثر نكند مسح باطل است، ولى اگر ترى آن به قدرى كم باشد كه رطوبتى كه بعد از مسح در آن ديده مى‌شود بگويند فقط از ترى كف دست است اشكال ندارد. (م 256)

3- اگر براى مسح، رطوبتى در كف دست نمانده باشد نمى‌تواند دست را با آب خارج‌تر كند، بلكه بايد از اعضاى ديگر وضو رطوبت بگيرد و با آن مسح نمايد. (م 257)

4- اگر روى پا نجس باشد و نتواند براى مسح، آن را آب بكشد بايد تيمم نمايد. (م 260)

وضوى ارتماسى‌

«وضوى ارتماسى» آن است كه انسان صورت و دست‌ها را به قصد وضو، با مراعات شستن از بالا به پايين، در آب فرو برد، ليكن براى اين كه مسح سر و پاها با آب وضو باشد، بايستى در شستن ارتماسى دست‌ها، قصد شستن وضويى، هنگام بيرون آوردن دست‌ها از آب باشد، و يا اين كه مقدارى از دست چپ را باقى گذارد، تا آن را با دست راست، ترتيبى بشويد. (م 261)

دو مسأله‌

1- در وضوى ارتماسى هم بايد صورت و دست‌ها از بالا به پايين شسته شود، پس اگر وقتى‌