امام رضا 7 در فلسفه تحريم آن مى‌فرمايد:

«حَرَّمَ اللَّهُ تَعالَى الْفِرارَ مِنَ الزَّحْفِ لِما فيهِ مِنَ الْوَهْنِ فِى الدّينِ وَالْاسْتِخْفافِ بِالرُّسُلِ وَالْائِمَّةِ الْعادِلَةِ عَلَيْهِمُ‌السَّلامُ ...» [1]

خداوند متعال به اين دليل فرار از ميدان نبرد را حرام كرده كه موجب سستى در دين و تحقير برنامه پيامبران و امامان عادل مى‌گردد.

فقيهان نامدار شيعه گريز از صحنه نبرد را مجاز ندانسته‌اند؛ چنان‌كه شهيد ثانى قدس سره مى‌فرمايد:

فرار از جنگ جايز نيست و پشت كردن به دشمن كار حرامى است، مگر آن‌كه بخواهد موضعش را تغيير دهد، يا به گروه ديگرى بپيوندد، تا بهتر بتواند مبارزه كند. [2]

امام خمينى قدس سره نيز در پاسخ اين سؤال كه: «فرار از دشمن در كدام صورت حرام است و در كدام صورت جايز؟» مى‌فرمايد: «فرار از جبهه در هيچ حالى جايز نيست.» [3]

و در پاسخ اين سؤال كه: «آيا در شرايط سخت جنگى مى‌توان بدون توجه به دستور فرماندهى به عقب برگشت؟» مى‌فرمايد:

عمل به دستور فرمانده واجب و راه فلاح و پيروزى است ولو ضرر قطعى داشته باشد و تخلف از آن، حرام و موجب مجازات طبق مقررات دولت اسلامى است، مگر در موارد استثنايى كه ضرورت اقتضا كند. [4]

رفتار با اسراى جنگى‌

اسير جنگى مى‌تواند شامل نيروهاى خودى كه به اسارت لشكر دشمن درمى‌آيند، بشود كه در اين صورت مسائلى از قبيل صبر و مقاومت در اسارت، حفظ اسرار نظامى و

[1] نورالثقلِین، حوِیزِی، ج 2، ص 138.

[2] شرح لمعه، شهِید ثانِی، ج 2، ص 391.

[3] استفتاءات، ج 1، ص 516.

[4] 380 استفتاء جدِید از امام امت، ص 64.