2- اگر فرد مزاحم با نهى كردن، از كارش دست برنداشت، مى‌توان چيزى را به قصد مجروح كردن يا كشتن به طرفش پرتاب كرد. [1]

3- اگر فردى كه به عورات ديگران سركشى مى‌كند نابينا باشد، جايز نيست چيزى به سويش پرتاب كند و اگر پرتاب كرد و او را مجروح ساخت، ضامن است. همين حكم درباره كسى كه دور را نمى‌بيند و به خاطر فاصله زياد نمى‌تواند ببيند و تشخيص دهد، جارى است. [2]

4- اگر از فاصله دور با دوربين ببيند، حكمش مانند آن است كه از نزديك سركشى مى‌كند و دفعش جايز، بلكه واجب است و اگر صدمه‌اى بر متجاوز وارد شد، خونش هدر است. [3]

ج- هتّاكى‌

گاهى نيز تجاوز به حريم انسان، از طريق آبروريزى و نسبت دادن اعمال منافى عفت به زنان خانواده و لكّه دار نمودن عفت و عصمت آنان و جريحه‌دار نمودن شرافت و حيثيت فردى و خانوادگى انجام مى‌گيرد.

تجاوز در اين مرحله با قذف، افترا و تهمت‌هاى ناروا، فحش، ناسزاگويى و مانند آن توأم است. پاره‌اى از احكام فقهى آن بدين شرح است:

1- در صورتى كه انسان بالغ و عاقل، ديگرى را قذف كند؛ يعنى نسبت زنا يا لواط به او دهد حدّ (هشتاد تازيانه) به او جارى مى‌شود. [4]

2- فحّاشى كه الفاظى مانند ديّوث، حرامزاده، فاسق، فاجر و ... به ديگرى بگويد كه موجب استخفافى گردد كه مستحق آن نباشد، مطابق نظر حاكم تعزير مى‌شود. [5]

[1] همان، مسألة 31.

[2] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 492، مسأله 34.

[3] همان، ج 1، مسأله 38.

[4] همان، ج 2، ص 474، مسأله 1.

[5] همان، ص 473، مسأله 8.