الف- اگر نمى تواند تشنگى را تحمل كند (يعنى به قدرى تشنه مى‌شود كه بترسد از تشنگى بميرد)، روزه بر او واجب نيست و به احتياط واجب بيش از مقدار ناچارى آب نياشامد.

ب- اگر تحمل تشنگى برايش مشقّت دارد، باز هم روزه بر او واجب نيست، ولى براى هر روز بايد يك مُد كفّاره بدهد و چنانچه بعد بتواند روزه بگيرد، بنابراحتياط واجب بايد روزه‌هايى را كه نگرفته قضانمايد. (م 1727 و 1581)

4- ضعف‌

انسان نمى تواند براى ضعف، روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او بقدرى است كه معمولًا نمى شود آن را تحمل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد. (م 1583)

سؤال: دخترى كه به حّد بلوغ رسيده است به واسطه ضعف بُنيه نمى‌تواند ماه مبارك روزه بگيرد و بعد از ماه مبارك هم تا سال ديگر نمى تواند قضاكند، حكمش چيست؟

جواب- قضاى روزه‌ها بر عهده او هست هر وقت توانست بگيرد و براى تأخير هر روز تا رمضان بعد بايد يك مُد طعام كه تقريباً ده سير است به فقير بدهد، مگر آنكه در تأخير معذور باشد و پس از آن اگر تأخير شد چيزى بر او نيست. (استفتائات، ج 1، ص 333)

5- حاملگى‌

حكم زنى كه زاييدنش نزديك است، دو صورت دارد:

الف- اگر روزه براى حملش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست و بايد براى هر روز يك مُد كفاره بدهد.

ب- اگر روزه براى خودش ضرر دارد باز هم روزه بر او واجب نيست و بنابر احتياط واجب بايد براى هر روز يك مُد كفاره بدهد. (م 1728)

6- شيردادن‌

زن شيرده- اعم از مادر بچه، دايه يا بى‌اجرت- كه شيرش كم است- در صورتى كه روزه براى بچه‌اى كه شير مى‌دهد يا براى خودش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست. (م 1729)