درس دهم:

روزه مسافر (1)

مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نبايد روزه بگيرد. (م 1714)

مسافر يا از وطن سفر كرده و يا از غير وطن كه در هر صورت احكامى دارد:

1- كسى كه در ماه رمضان از وطن خود سفر كرده، چند صورت دارد:

الف- يا پيش از ظهر سفر كرده كه اين دو صورت دارد:

1- يا به وطن خود برمى‌گردد؛ چنانچه پيش از ظهر بر گردد و مفطرى انجام داده، روزه آن روزه بر او واجب نيست. ولى اگر مفطرى به جا نياورده، روزه آن روز صحيح است و بايد آن روز را روزه بگيرد. اگر بعدازظهر برگردد، روزه‌اش صحيح نيست و نبايد آن روز را روزه بگيرد. (م 1722 و 1723)

2- يابه وطن خود برنمى گردد. وبه محل ديگرى مى‌رود، اين هم دو صورت دارد:

اوّل: يا قصد اقامت ده روز درآن محل را دارد؛ چنانچه پيش‌از ظهر برسد و مفطرى به جاآورده باشد، روزه آن روز بر او واجب نيست. اگر مفطرى به جا نياورده، بايد آن روز را روزه بگيرد. چنانچه بعداز ظهر برسد روزه‌اش صحيح نيست و نبايد آن روز را روزه بگيرد. (م 1721 و 1722)

دوّم: اگر قصد اقامت ده روز درآنجا ندارد، روزه‌اش درآ ن محل، صحيح نيست.

يك تذكّر مهم‌

در اين دو صورت بايد وقتى به حدّ ترّخص رسيد روزه خود را باطل كند و اگر پيش از آن روزه را باطل كند بنابر احتياط كفاره نيز بر او واجب است. (م 1721 و بعد از م 1292)